مهران سماک جوان ۲۷ساله، پس از باخت مسابقه تیم فوتبال جمهوری اسلامی در مقابل آمریکا، که با شادی جمعی جامعه همراه شده بود! با هزاران شور در سر، سرشار از امید به آینده، در شامگاهی که روزهای پر حادثه آذرماه ۱۴۰۱ را رقم می‌زد، بیرحمانه سر و صورتش که غرق لبخند بود و لبانش که نام زیبای آزادی را فریاد می‌زد و چشمانش که به افقی در آینده‌ای روشن خیره بود،‌ به گلوله ساچمه‌ای بسته شد. همه آن شور و غوغا به یکباره در خون غرق شد! جرمش بسیار سنگین بود! سنگین تر از سنگین! برای لحظه‌ای دستش روی بوق فرمان ماشینش رفت، و بوق شادیِ باختِ حکومت را زد! در خون غلطید و ناباورانه جان باخت.

جعفر جوانمردی، فرمانده منطقه انتظامی بندر انزلی، که بیرحمانه و عامدانه شخصاً، سر مهران را نشانه گرفت و به او شلیک کرد، نتوانست مانند باقی قاتلین ناشناس بماند! با شکایت خانواده مهران، بازداشت شد. دستگیری این قاتل سریالی حکومتی یکی از استثناهای قیام زن زندگی آزادی بود. از معدود پرونده معترضان کشته شده که به محاکمه یک فرمانده جنایتکار دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی منجر شد.

این بار جمهوری اسلامی نتوانست جسد را بدزد، در گورهای بی نام و نشان دفن کند، خانواده را تهدید کند و به سکوت وادار کند تا از مهلکه بگریزد. مهران، یکی از صدها کشته‌های اخیر است. یکی از آنانی که گرامی‌داشتنش تأکیدی چندباره است که؛ قسم به خون یاران ایستاده‌ایم تا پایان!