ایرانیان به رغم تحمیل اسلام و شکنجه و عذاب و کشته شدن مردان و پسران و به اسارت بردن زنان و دختران شان به دست عربهای ددمنش مسلمان، دین و فرهنگ و زبان و گذشته های خود همچنان حفظ کردند، و رادمردانی همچو یعقوب لیث به شاعری که مدحش به زبان عربی سروده بود، گفت: چیزی که من اندر نیابم چرا باید گفت! هنگامی هم که زبان عربی زبان رسمی ایران شده بود، مردم در خانه های شان همچنان به زبان فارسی سخن می گفتند، و این زبان هیچ زمان در ایران نمرد و فراموش نشد. این بیت هم ازنخستین اشعاری ست که می گویند به زبان فارسی سروده شد: آهوی کوهی در دشت چگونه دوذا - او ندارد یار بی یار چگونه بوذا

و اما از داستان سیدان اولاد پیامبر آنچنان که در خفا نقل می شود بگوییم: می دانیم که سید به زبان عربی به معنای آقاست و امروز هم مردان در کشورهای عرب زبان سید به معنای اقا را جلوی اسم شان دارند مانند سید احمد محمدی، سید حسین احمدی و غیره و غیره ... چون مرد هستند، آقا (سید) نامیده می شوند، بدون آن که ادعای بودن اولاد پیامبر اسلام را داشته باشند و تنها در ایران است که اولاد پیامبر شده اند. می گویند پس از حمله وحشیانه اعراب و کشتار مردان و تجاوز به زنان، بسیاری از این زنان که بچه دار شده بودند و با بچه های بی پدرشان سرگردان مانده بودند، برای داد خواهی به حاکم وقت هم که عرب بود و مسلمان پناه بردند. او هم گفت این کودکان چون عرب زاده هستند و آقا زاده، سید (به معنای آقا) خوانده می شوند و سید نامیده شدند و با گذشت زمان به سید و عرب زادگی تنها اکتفا نکردند و اولاد پیامبر اسلام و پسر عمش علی شدند. البته هستند بسیاری از سادات که شجره نامه دارند و از بازماندگان راستین اماماند، و اما بسیاری هم شجره نامه ای برای اثبات امامزادگی خود ندارند و خود بخود اولاد پیغمبر شدند و مغرور به عرب زادگی خود.

بخاطر می آورم روزی را که با یکی از دوستان که به دور از دین و مذهب بود و عاشق ایران زمین، از خیابانی می گذشتیم و مرد گدایی که پارچه سبزی به دور کمرش بسته بود، نزدیک شد و گفت سیدم و اولاد پیغمبر، و باید به من کمک کنید! دوستم گفت: البته اگر سید نبودی به تو کمک می کردیم، حال که می گویی اولاد پیغمبری چرا از ما طلب کمک می کنی و از جدت کمک نمی گیری؟ لابد گناهی از تو سرزده که به این روز افتاده ای که جدت هم به دادت نمی رسد! و به من گفت بدان که این نوع گدایان از شهرهای خودشان که همه از جد و آباداشان خبردارند می گریزند و به شهرهای دیگر می روند، و کمر بند سبزی به دور کمر خود می بندند و می شوند اولاد پیغمبر، و پیغمبر در کشور ما از این نوع اولاد فراوان دارد! خوشبختانه بسیاری از مراسم و اعیاد قدیم ایران همچنان بین ایرانیان زنده مانده است و می گویند ایرانیان در آن روزگار سیاه برای این که بتوانند نوروز و سال نو را جشن بگیرند، می گفتند که روز اول فروردین، روز تولد امام علی (ع) است!

باید به ملت ایران آفرین گفت که طی قرنها زور و ستم وحشیان بیگانه پلید زبان و آداب و رسوم شان از یاد نبردند و همچنان ایرانی باقی ماندند، و امروز هم این عرب زاده نابکار منفوری که بر ایران حکومت می کند سوای این که سیاهی دین مبینش را آشکارتر کند، توان محو تمدن ایران و ایران پرستی ایرانیان را ندارد. فردوسی روانت شاد که بسی رنج بردی در این سال سی، و اما زنده کردی بدین پارسی!