۲. چین به واسطه سرمایه گذاریهای کلانی که در عربستان انجام داده بود به خاطر بیم از آسیب دیدگی با فشار بر مقامات تهران آنهارا وادار به ترمیم و تجدیدروابط با عربستان که به دنبال حمله بسیجی‌ها در سال ۹۴ به سفارت قطع شده بود کرد. وضعیت کشور پس از جنبش مهسا نیز جمهوری اسلامی را متقاعد کرده بود که برای نشان دادن اقتدار ترک خورده در داخل نیاز به نمایش دولتی با ثبات در بیرون مرزها دارد و به همین دلیل هم به سرعت تسلیم فشار چینی‌ها برای از سرگیری روابط با سعودی شد. مقامات ارشد جمهوری اسلامی واز جمله آیت ا.. خامنه‌ای در پنهان و آشکار تلاش کرند تا عربستان را از پیوستن به توافق ابراهیم بازدارند تا اینکه حملات ۷ اکتبر حماس به اسرائیل و شروع جنگ غزه خطر عادی سازی روابط عربستان و اسرائیل را در آینده نزدیک مرتفع ساخت. باید توجه داشت جمهوری اسلامی به رغم حمایت‌های مادی شدیدی که از حماس و سایر گروه‌های فلسطینی مثل جهاد اسلامی و سایر نیابتی‌ها در منطقه انجام می‌دهد آشکارا اطلاع از حمله و کمک تسلیحاتی به حماس را رد و تلاش کرد تا خود را از عواقب پاسخگویی اسرائیل دور نگاه داردو تا حدودی هم به رغم تلفاتی که در سوریه داد موفق بود. فرسایشی شدن جنگ در غزه که خشم ارتش اسرائیل و کابینه نتانیاهو را به همراه داشته و در آستانه ششمین ماه از جنگ نه حماس از بین رفته و نه گروگان‌های باقی مانده آزاد شده‌اند و اسرائیل تحت فشار همه جانبه امریکا و اروپا برای آتش بس قرار دارد باعث شده است تا اسرائیل با هدف قرار دادن فرماندهان ارشد سپاه در کنسولگری ایران در دمشق عزم جدی و همه جانبه خود را برای اتمام حمایت جمهوری اسلامی از حماس و دیگر نیروهای نیابتی‌اش در منطقه نشان دهد. به عبارت دیگر این اقدام نشان می‌دهد زمان رویاریی اسرائیل و جمهوری اسلامی از مسیر نیروهای نیابتی سپری شده است و اسرائیل آشکارا مسئولیت ترورها را به عهده می‌گیرد.
۳. واقعیت این است که مشروعیت از دست رفته جمهوری اسلامی در داخل و مستحظر نبودن حاکمیت به پشتوانه مردمی امکان پاسخگویی به این حملات را از آنان سلب کرده است و با توجه به وخامت بحران‌های اقتصادی و اجتماعی درداخل و عدم حمایت مردم از سیاست‌های خارجی حاکمیت در منطقه، تقریبا هم برای مردم و هم نیروهای مخالف سیاسی جمهوری اسلامی در بیرون مرزها و هم برای دولتهای خارجی و در راس آنها امریکا و اسرائیل مسجل است که وعده انتقام سخت نقش بسته بر بنرهای بزرگ در خیابانها و میادین شعاری است که زمینه عملی نخواهد یافت و به احتمال زیاد این سیلی‌های پی در پی بر صورت سپاه ادامه خواهد داشت تا زمانی که جمهوری اسلامی به این نتیجه برسد که منافع مترتب بر حضور نیروهایش در منطقه به صورت عام و به شکل خاص در سوریه و حمایت از آنچه جنبش مقاومت می‌خواند با هزینه‌های آن هم خوانی ندارد. نتیجه‌ای که به گمان من دور از دسترس نیست چون واقعیت ناترازی قدرت جمهوری اسلامی و دشمنانش خودش را به حاکمیت تحمیل کرده است. انفعال موجود در نظام ناشی از فهم دقیق همین ناترازی است اما پیامدش این است که انتقام سخت را به لطیفه‌ای تلخ و گزنده در میان هواداران نظام و عبارتی تمسخرآمیز در میان مخالفان تبدیل کرده است که نتایج سیاسی اجنتاب ناپذیری دارد و نظام را به لبه پرتگاه دره‌ای که میان خود و مردم ایجاد کرده نزدیکتر می‌کند.

حامد آئینه‌وند