خدایا چرا من شدم منزوی؟
گریزد ز من کافر و حوزوی
نیاید به بیتم دگر جنتی
چه لطفی نکردم به این لعنتی؟
ز طوسی چه گویم که پشتم شکست
ز دستم بِجَست و به عشرت نشست
خروشم ز شیخی که تلخم بخواند
دو پیکانِ قدسی به قلبم نشاند
مُجی هم ندارد سرِ حوصله
چو کوسه بگیرد ز من فاصله
هر آن کس که روزی نهالی بکِشت
ببارد به گورم سخن هایِ زشت
شمارد ز دزدان مرا کارگر
نداند مرا اهلِ دل دادگر
نخواهد ببیند کسی رویِ من
گناهم نباشد کم از اهرمن
مبادا که روزی بگردم اسیر
بترسم ز خشمِ زنانِ دلیر
بمانم ز وحشت درونِ حصار
ز غفلت بگردم چو قاسم غبار
ز کُرد و بلوچ و لُر و بختیار
ندارم امیدی گر افتم ز کار
نه عارف رهاند مرا از جزا
نه عامی بگیرد ز مرگم عزا
الهی مگردان کسی بی پناه
که روزش بگردد چو روزم سیاه
ترحُم بفرما و جانم بگیر
که چیزی نبینم در این چاهِ قیر

مهران رفیعی