چو تمساح باشد علمدارِ من

چو طوطی بگویم ز کشتن سخن

فقیهی چو یزدی ندیدم به چشم

ندارد رقیبی به بازارِ پشم

بخوانید از نو خرافاتِ او

نپیچید گردن ز نیاتِ او

بدادم تکانی به حجاریان

که عیبی نجوید ز ما روبهان

ز شامی که آمد مُرادم به خواب

نخواهم ببینم زنِ بی حجاب

شعاعی که تابد ز هر تارِ مو

به یادم بیارد هزاران هلو

بچرخد اگر تارِ مو در هوا

عصایم بجنبد به زیرِ عبا

چو ترسم من از آتشِ دشمنان

فرستم سپاهم به سمتِ زنان

الهی که استادِ درسِ لواط

به لطفت نیفتد ز ریلِ صراط

زمین خوارِ کاذب به دوزخ مَبَر

که گیرد گروهی ز حوران به بر

خدایا نگهدارِ این بیت باش

پشیزی ندارم برای معاش

اگر دستِ مردم به جسمم رسد

مُریدی نماند که شوید جَسد