نویسنده در ادامه می‌افزاید از اواسط دهه ۲۰۰۰، سیاست اسرائیل در قبال ایران به تاخیر انداختن رویارویی بوده است. در دهه ۲۰۱۰، اسرائیل کارزاری از حملات هوایی مستمر در لبنان، سوریه و عراق برای قطع خطوط تامین تسلیحات جمهوری اسلامی به راه انداخت. اسرائیل همچنین دست به حملات سایبری، خرابکاری و ترور زد تا در جاه‌طلبی‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی مانع ایجاد کند. هیچ‌کدام این اقدام‌‌ها تهدید را از بین نبرد، اما زمان خرید و توازن نیرویی برقرار کرد که از اقدام تهاجمی جلوگیری می‌کرد.

به نوشته کراپسی، این توازن در ۷ اکتبر بر هم خورد و تنها راهی که می‌توان آن را دوباره برقرار کرد از بین بردن تهدیدهای جمهوری اسلامی است؛ و گزینه واضح و آشکار حزب‌الله است.

جمهوری اسلامی امیدوار است با تحریک آمریکا به مهار اسرائیل، این کشور را متوقف کند و به‌تدریج اراده‌اش را تضعیف کند. تهران انتظار دارد در ماه‌های آینده آتش‌بسی برقرار شود که امکان نفوذش در کرانه باختری و تهدید موجودیت اسرائیل را فراهم کند.

کراپسی با مقایسه وضعیت امروز اسرائیل با فرانسه در دهه ۱۹۳۰ که از اقدام علیه آلمان نازی خودداری کرد، می‌نویسد این کشور یهودی کوچک و آسیب‌پذیر است و برای حفاظت از عمق دریایی‌اش و جلوگیری از مداخله سایر قدرت‌های بزرگ، به آمریکا نیازمند است. اما این وضعیت به محدودیتی راهبردی تبدیل شده است، «بخشی به‌دلیل ارتباط ضعیف اسرائیل و بیشتر به‌دلیل بی‌خردی راهبردی آمریکا». در نتیجه، جنگ اسرائیل با حزب‌الله لبنان احتمالا تا سال آینده به تعویق می‌افتد، تا وقتی رئیس‌جمهوری آمریکا از فشار سیاسی رها شود و دولتی با رویکردی دوستانه‌تر در کاخ سفید مستقر شود.

نویسنده در ادامه متذکر می‌شود اما اسرائیل یک سال دیگر فرصت ندارد. هرچه بیشتر در اقدام علیه حزب‌الله تعلل کند، احتمال شکاف واقعی با آمریکا بیشتر می‌شود. بسیج مداوم نیروها روحیه نظامی و اقتصادی در اسرائیل را تضعیف می‌کند.

به‌عقیده کراپسی، اسرائیل باید اقدامی سریع در مرز شمالی با لبنان صورت دهد، چه آمریکا تایید کند چه نکند. این اقدام می‌تواند به‌شکل حمله هوایی گسترده‌ای باشد که نقاط فرماندهی جمهوری اسلامی و متحدان جمهوری اسلامی در سوریه و اسرائیل را هدف قرار می‌دهد. شرایط راهبردی ایده‌آل نیست، اما شرایط با انتظار بهتر نخواهد شد.