جنبش‌های اجتماعی پراکنده در جامعه شهروندی، اندام‌های پیکر ملت ایران را تشکیل داده‌اند. گسست ایجاد شده میان اندام‌های این پیکر، آسیب‌های بزرگی به مردم و کشور رسانده و بقای دیکتاتوری را تضمین کرده است.
مبارزات مستقل و منفک از یکدیگر اقشار جامعه، نمی‌توانند به آینده بهتر بیانجامند. مطالبه زندگی در رفاه، آسایش، امنیت و آزادی با موجودیت حکومت اسلامی ناممکن است. از همینرو هر گامی در خیابان، چشم انداز آن فلج حکومت اسلامی و درهم کوبیدن و ریشه کن کردن رژیم اسلامی می‌تواند باشد.
جنبش معیشتی پرستاران در سراسر کشور، جلوه‌ای از حکایت کاردی می‌باشد که به استخوان ملت رسیده است. اعتصابات پرستاران کشور، فریاد فقر و فلاکت زحمتکشانی ست که با وجود سختی و پرمسئولیتی شغل و شرایط کار، فقر و فلاکت گریبان‌شان را گرفته و زندگی را برای آنها غیرقابل تحمل کرده است.
اقشار و طبقاتی که خارج از مدار شبکه‌های مافیایی - اسلامی شیعه هستند، آنها هم وضعیت بهتری ندارند. پرستاران، این قشر فداکار و زحمتکش جامعه، نیاز به همبستگی میدانی و نه صدور بیانیه‌های حمایتی دارند. پزشکان، بازنشستگان، معلمین، کارگران، دانشجویان و ... و اکثریت ملت ایران، درد مشترک با جامعه پرستاران کشور دارند.
دیری نیست که ما شاهد پیامدهای فاجعه بار نظاره گری و چرکه اندازی برخی اقشار جامعه در انقلاب «زن زندگی آزادی» و تنها گذاشتن نسل جوان مان ر خیابان بودیم. دیروز نسل جوان در خیابان تنها گذاشته شد. این خطا نمی‌تواند امروز در ارتباط با حق خواهی جامعه پرستاران کشور، تکرار گردد.
حکومت اسلامی در هر سنگری توسط ملت عقب رانده شود، پیروزی آن نصیب همگان است. اگر در یک اعتصاب عمومی ملی، رژیم و اوباشان آن بایکوت شوند، اگر درهای بیمارستان‌ها روی حکومتی‌ها، وابستگان رژیم و ارگان‌های سرکوب بسته شوند، دامپزشکان هم حکومتی‌ها و اوباشان آنها را نخواهند پذیرفت و این اقلیت ناچیز، تسلیم خواهند شد ویا در یک انقلاب قهرآمیز، به منجلاب تاریخ فرستاده خواهند شد.
ای کسانی که روزی بیمار بودید و جامعه پرستاری ایران در کنارتان بود، امروز آنها در انتظار حمایت میدانی شما هستند.
حضور اقشار و طبقات جامعه در یک اعتصاب عمومی، حکومت را فلج می‌کند.
قدرت بیکران اتحادمان را باور کنیم.
بسوی ادامه انقلاب «زن زندگی آزادی» در ایران و برچیدن حکومت اسلامی
اقبال اقبالی
*
*
در ستایش دیگربوده‌گی، اکبر کرمی
