قَسَم به اخترانِ آسمان
قَسَم به آذرخشِ ناگهان
به جشنِ روشنِ نشانه‌ها
سرودِ رود وُ مهرِ مهربان
قسم به زن به زندگی وُ عشق
قسم به گریه‌های مادران
قسم به خُفتگانِ خاوران
قسم به گیسوانِ بانوان
قسم به کوچه‌های حادثه
که بی گمان نمانده ناتوان
قسم به ماهِ آذرِ سِتُرگ
به نوجوانی تو کهکشان
به ماهِ آتش وُ شکوفه‌ها
بهارِ روحِ جانِ جاودان
قسم به فقر وُ حسرت وُ ستم
که غم رُبُوده باغِ باغبان
به سفرۀ صبورِ قصه‌ها
که نان فسانه بوده وُ گمان
قسم به روزگارِ کودکی
که می‌شناسمت چو آشیان...
نگاه وُ چهره‌ات دلم رُبُود
که اشکِ شادی‌ام روان روان
سخن بگو سخن بگو بخند
سخن شراره شد چو ارغوان
سخن چو آتشی بزن به شب
تو دانشی وُ آتش ارمغان
شراره‌های دلکشِ خوش‌ات
سخن فروز وُ اخگرِ بیان
ستاره‌های سربلندِ ما
شماره بی حساب وُ بیکران
به سرزمینِ خسته‌ام درود
به سرزمینِ خوبِ بی خزان
اگرچه دورم از تو‌ای نگار
دلِ شکسته‌ام زِ خود مَران
دلی تپنده بی قرارِ تو
چو برگِ شعله ور به مهرگان
به نام وُ نامه‌ات عزیزِ دل
دلم همیشه در پِی‌ات دوان
به مهرِ تو نهانِ هر نهال
معطر وُ دمیده بی امان...
چو دیده چهرۀ قشنگ‌ات عشق
دمیده از نگاهِ تو جهان
مجالِ جاودانگی کنون
زِ خنده‌های نازنین نشان
نمانده خاکِ خانه در سکوت
که بذرِ آتش‌اش دَمَد دمان
کبوترانِ خانۀ خِرَد
گشوده بال وُ پر زِ ژرفِ جان
دوباره زندگی زَنَد ندا
نهالِ شوقِ گُلشنِ جوان
جوانِ تو نمُرده‌ای وطن
ببین زلالِ عشقِ بی زمان
ببین چگونه می‌دمد زِ نو
به یادِ تو «کیارش» وُ «کیان»
رضا بی‌شتاب
سه شنبه ۲۷ شهریورماه ۱۴۰۳ ـ ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۴
*
*
سرزمین بی مورچه، گیله مرد
