*

*

*

گوش کنید عاشقان؛ سوز وُ گُدازِ بی شمار
عشق نَفَس نمی‌کشد؛ شهر پریش وُ زارِ زار
مُرده زمین مُرده زمان نیست نشانِ آسمان
راهزنانِ زندگی بر در وُ بام وُ در گذار
روز به روز وُ شب به شب؛ کُشته وُ می‌کُشَد چنان
نیست خبر زِ کُشتگان؛ سوگِ زمانه آشِکار
سِتُرده شد تبسم از؛ صورتِ کودکانِ جان
هوا کجا روح کجا؛ تشنه وُ خسته جویِبار
حجلۀ جان شکنجه گاه؛ شکسته جانِ استخوان
سُرمه به چشمِ روشنی؛ ستاره‌ها وُ انتحار!
غمِ غرورِ مُرده‌اش نغمۀ او غروب‌ها
یأسِ حواسِ خسته‌اش غزلتِ بی فغان وُ خوار
وه چه تبه چه تیره شد؛ صورتِ شادِ کودکی
حاصلِ هستی‌اش خراب؛ لحظه به لحظه انتظار
آینۀ شکسته را!؛ کبوترِ کبود را
خیال وُ خوابِ خانه کو!؛ سزایِ زندگی مزار!
کجا رَوَد کجا پَرَد؛ پرندۀ بُریده پَر
نگاهِ او پُر از غم ست؛ قامتِ او چه بی قرار...
آدمِ آواره نگر؛ گریۀ پنهانِ وطن
وای پناهِ آدمی؛ نیست مگر به خارِزار
زِ ناکجا به ناکجا؛ پای برهنه می‌دَوَد
صیدِ کویرِ حادثه؛ ساحتِ حوصله حصار
فصلِ فسونِ عاطفه گم شده در مِهِ ملال
درد وُ بلا دربدری بسترِ مرگ وُ احتضار
رفته خدا سفر مگر؛ بی خبری خبر بُوَد!
قصه عبث مخوان دگر؛ ابرِ سرابِ زهربار!
داسِ ستم دِرو کُنَد جان وُ دلِ جوانه‌ها
دودِ دلِ سوختگان ظلمتِ پایِدارِ دار
غُرّۀ خفتگان نگر؛ غفلتِ عقلِ بی ثمر
نشان کجا اشاره کو؛ غوطه ورانِ در غبار
سایۀ مفلسِ هَبا ریش وُ فش وُ کیشِ هُدا
آب وُ حبابِ در سراب؛ هدیه همان ستم نثار
سهمِ نَفَس قفس شده وطن سخن عبث شده
رسمِ سخن خموشی ست کُشتنِ شمع، افتخار
سوگِ گُل ست وُ گلسِتان؛ زمزمه در گریز ازآن
بسته به زنجیرِ جنون باغِ غمینِ بی بهار...
حزین مباش وُ منزوی؛ دلا! بپا وُ شورشی
که زندگی صدایِ ما تمامِ جان وُ تن شرار
هراسِ جانیان نگر! اسیرِ چمبرِ جنون
تنیده دامِ دوزخی؛ به دامِ دوزخ وُ فرار!؟
زِ هر جهت جهنمی؛ دهان گشوده حُجتی
هراسِ دوزخی کُنَد؛ به چاهِ ظلمت‌ات دچار
رسیده ساعتِ سقوط؛ زمانِ واژگونی‌ات
حذر کُنی زِ سایه ات؛ زِ حیله‌های نابکار!
بر در وُ دشت می‌وَزَد؛ هلهله‌های مردمان
باز روانه می‌شود؛ جوش وُ خروشِ چشمه سار
جوشنِ اندیشه به تن؛ باز رسیده رستخیز
باز نشانِ انقلاب؛ مردمِ رزم وُ روزگار...

رضا بی‌شتاب
*