خداناباوری اگر خداناباوری باشد، پایان ایمان است؛ و باید باشد. خداناباوری ریختی از ناباوری، ریختی از بی‌ایمانی است. اگر ایمان، برآمد و دست‌آوردها‌ی آن را در ذهن، جهان و زبان خود بیابید و از ذهن، جهان و زبان خود بیرون بگذارید، امکانی برای تولد بی‌ایمانی و بخت خداناباوری گشوده می‌شود. خداناباوری پایان باور است؛ پایانی بر باورها‌ی پیشینی؛ باورهایی که به جایی بیرون از کاسه‌ی سر ما و فراتر از کنش‌ها و واکنش‌ها‌ی پوسته‌ی خاکستری‌ی مغز اشاره دارند؛ و امید بسته‌اند. خداناباوری ریختی از سرگردانی، بی‌خانمانی، آواره‌گی و بی‌معنایی است. ریختی از گرفتاری‌ی بی‌پایان در جست‌وجو‌ی معنا، که در عالی‌تر بخت خود، خداناباور را همانند سیزیف گرفتار و تخته‌بند تخته‌سنگ‌ها‌ی جان‌فرسا‌ی معنا می‌کند. اگر بتوان ایمان را هم‌وندی «پرگویی» و «آرامش» دید، آن‌گاه خداناباوری و بی‌ایمانی، هم‌وندی آشکاری با «سکوت» ‌ و‌ «ناآرامی» می‌یابد. چه، ایمان در آغاز، پایان و در بنیادها‌ی خود همیشه ایمان به دیگری‌ی بزرگی همه‌چیزدان و همه‌چیزتوان است؛ و آشکارا دریافتنی‌است که چرا یک ایمان‌دار می‌تواند با ایستادن روی‌پاها‌ی آن دیگری‌ی بزرگ همه‌چیز‌دان و همه‌چیزتوان، پرگویی کند و با آرامش صدا‌ی «دیگران» را خاموش کند.