سازمان ملل پیش بینی می‌کند که اگر اقدام فوری در این مورد انجام نشود تا سال ۲۰۳۰ آمار همچنان بالا می‌رود. باید تلاش با سرعتی انجام شود که بتوان تا سال ۲۰۳۰ این مشکل زنان و دختران را برطرف کرد.
در خلال سی سال گذشته، شیوع ناقص سازی اندام جنسی در سطح جهان تا حدودی کاهش یافته است. و این عمل نسبت به سی سال پیش یک سوم کمتر شده است. اما باید در نظر داشت که دستاوردهای بدست آمده در مواجهه با بحران‌های بشر دوستانه‌ای مانند شیوع بیماری‌ها، تغییرات آب و هوایی، درگیری‌های مسلحانه و موارد دیگر ممکن است که حفظ نگردد و عقب نیز بنشیند. بعنوان مثال در مورد شیوع بیماری کرونا و جنگ اوکراین این چنین اثر گذار بوده است.
ناقص سازی اندام جنسی زنان واژگانی است که از دهه هفتاد به دلیل تلاش‌های پیگیر فعالان حقوق زن و فمینیست‌ها جایگزین واژه "ختنه" شده است، البته واژه‌های مانند " مثله کردن" و یا بریدن آلت جنسی" نیز هنوز استفاده می‌شود. این عمل در سنین بین دو تا ده سال بر روی دختران انجام میشود. برای اطلاع بیشتر در مورد نحوه انجام و انواع ان و مشکلات جسمانی حاصله از ان می‌توانید به *مقاله دیگرم در این مورد مراجعه کنید.

سازمان بهداشت جهانی گزارش می‌دهد که این عمل شنیع در بیش از سی کشور دنیا به ویژه آفریقا و خاورمیانه صورت می‌گیرد. و مشکلات پدیده آمده بوسیله این عمل یک مسئله جهانی را بوجود آورده که حتی در برخی از کشورهای آسیا و آمریکای لاتین و در میان مردمان مهاجر ساکن اروپای غربی، آمریکای شمالی، فرانسه، آلمان، استرالیا و نیوزلند همچنان ادامه دارد. تحقیقی در این مورد در فرانسه انجام شده و تخمین زده شده که صد و بیست و پنج هزار نفر از مهاجرین فرانسه تحت ناقص سازی جنسی قرار گرفته‌اند. چهل سال مبارزه صرف آموزش، ایجاد مراقبت‌های روانی و جسمانی شده است که ادامه دارد، ولی همچنان صحبت کردن در این موارد در میان مهاجرین کشور‌های مسلمان و بسیار سنتی، تابو است.

یک زن فرانسوی مهاجر که موسس انجمن" امید و رویاهای زنان " است، تجربه خود را این چنین توصیف می‌کند، او می‌گوید: "آنها کودکی مرا از من دزدیدند"، هیچ وقت چاقو و احساسم را، زمانی که زنی مرا برید، فراموش نمی‌کنم. این یک آیین بود و بر روی تمام زنان خانواده، فامیل و دوستان من انجام شده بود. پس از انجام این کار دردی غیر قابل توصیف و سه هفته ناتوانی راه رفتن را تجربه کردم و ادامه می‌دهد، از این کار هر دختر کوچکی رنج می‌برد و من مدت زیادی طول کشید تا با تجربه خود کنار بیایم. تا سن بیست سالگی فکر می‌کردم که این عمل در مورد همه دختران انجام میشود.
یک دکتر زنان از فرانسه می‌گوید: " تابو بودن بحث آشکار این عمل، تقریباً در خانواده‌های این زنان و در جامعه اصلی وجود دارد". او می‌گوید: «در جامعه، مانند همیشه در مورد خشونت، سکوت حاکم است و تضمین می‌کند که این عمل حفظ شود». دختران بدون هیچ توضیحی بخشی از بدن خود را از دست می‌دهند زیرا در کشور مبدا چیزی که طبیعی نیست، عدم انجام این عمل است. دختران بدون این عمل نجس هستند و مهمتر از همه نمی‌تواند ازدواج کنند. برای اینکه تا زمان ازدواج باکره بمانند باید این عمل رویشان انجام شده باشد.
بسیاری از زنان نمی‌دانند و فقط در طی ملاقات با متخصص زنان خود یا گاهی در حین زایمان متوجه می‌شوند که چه اتفاقی برایشان افتاده است. «من بیمارانی دارم که بسیار عصبانی بودند. بعضی‌ها چهار بار در فرانسه زایمان کرده بودند و هیچ‌کس به آنها چیزی نگفته بود ". بسیاری از این زنان از اندام جنسی خود بی اطلاعند و نمی‌دانند که تحت این عمل قرار گفته‌اند. من زنانی را به صورت روزانه یا حداقل هفتگی می‌بینم که تحت ناقص سازی جنسی قرار گرفته‌اند ولی از آن بی اطلاعند. مامایی از یک بیمارستان دولتی در یکی از شهر‌های نزدیک پاریس نیز می‌گوید" برخی از آنها حتی نمی‌دانند که چه عملی بر رویشان انجام شده است. راه آسانی برای گفتن به آنها وجود ندارد ولی بسیار مهم است که به آنها اطلاع دهیم، به ویژه وقتی که دختری به دنیا می‌آورند. زیرا امکان زیادی دارد که آنها به کشور مبدا خود بر گردند و تحت آئین خود همین بلا را روی سر دختر خود بیاورند.
جامعه شناسی در این مورد می‌گوید " آیا برخی از پزشکان و زنان در مورد ناقص سازی جنسی سرشان را زیر لحاف می‌کنند؟. اما شاید می‌ترسند و ترس نقش دارد!؟ میدانیم که مانند سایر موارد خشونت علیه زنان، پزشکان باید سخنان خود را بسنجند تا ترومای خفته شده در شخص را برجسته یا بیدار نکنند. در این مورد لازم است که کارکنان بهداشتی را با بهترین شیوه‌ها آموزش داد، زیرا اگر به شیوه‌ای نامناسب، تحقیرآمیز یا انتقادی موضوع را مطرح کنند، به زن جوانی که با او سر و کار دارند آسیب زیادی وارد خواهد شد.
بر طبق قانون جزای فرانسه، ناقص سازی جنسی زنان، یک جرم محسوب می‌شود که مجازات آن ده سال زندان و جریمه پانزده هزار یورویی است. بر طبق این قانون، این عمل چه در فرانسه ویا در کشور مبدا در طول تعطیلات کودک انجام شود، تا زمانی که قربانیان در خاک فرانسه زندگی می‌کنند جرم است. قوانین مشابهی در کشورهای اروپا و امریکا و بریتانیا و.... وجود دارد و در ۱۵ کشور آفریقایی نیز جرم‌انگاری شده است.
.
گزارش هایی از ایران نشان میدهد که در ایران نیز ناقص سازی اندام جنسی انجام میشود و در استان‌های آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه و هرمزگان هنوز وجود دارد ولی آمار درستی در دست نیست. در قوانین جزای ایران قانونی برای پیشگیری و منع انجام این عمل وجود ندارد، اما در مورد قوانین نقص اعضای بدن و دیه به نقص عضو جنسی زنان اشاره شده ولی بطور مشخص قانونی در این مورد وجود ندارد و نادیده انگاشته شده است.
بطور کل می‌توان گفت که در بسیاری از کشور‌ها و یا مهاجرین کشور‌ها انجام این عمل بر سنت‌ها تکیه دارد و بیشترین خانواده‌های سنتی از عواقب این کار برای دخترانشان آگاه نیستند.

آموزش و آگاهی زنان، دختران و به ویژه مادران که کمک کننده انجام این عمل هستند بسیار مهم است. اگر با کمک متخصصین و با روش‌های درست آموزش داده شود، این سنت سریعتر منسوخ خواهد شد.
آموزش به قربانیان ناقص سازی جنسی نیز بسیار مهم است. بسیار حائز اهمیت است که دختران بدانند که این عمل چیست، با عمل بخش‌های مختلف ارگان جنسی خود آشنا شوند و بدانند که در حال حاضر ترمیم خسارات وارده امکان پذیر است.
امروزه علائم فیزیکی زنان مبتلا را می‌توان با روش‌های جراحی مناسب با موفقیت کاهش داد. این روش‌های درمانی از بازگشایی ورودی واژن، یا دفیبولاسیون، تا عمل‌های پیچیده پلاستیکی بازسازی می‌شوند که با آن می‌توان آناتومی اندام جنسی خارجی زنان را بازسازی کرد و با عادی‌سازی فرم و عملکرد ارگان جنسی را با تکنیک‌های نو بهبود بخشید.. بنابراین زنان می‌توانند حتی حساسیت کلیتورال خود و همچنین لذت جنسی مربوطه خود را، از جمله توانایی ارگاسم را بازیابند.

آشکار کردن تابوی ناقض سازی جنسیتی رل بسیار مهمی دارد. دختران و زنان قربانی، باید آموزش ببینند که از سخن گفتن در این مورد نهراسند و بیاموزند که مشکلات خود را بیان کنند و آگاهی داشته باشند که در بسیاری از کشور‌ها قانون و نهاد‌های حمایتی وجود دارد. آنها باید بدانند که: بسیاری از کنشگران و سازمان‌های مدنی، این خشونت فاحش جنسیتی را "جنایت علیه بشریت" می‌‌دانند. بنابراین مهر را باید از لب بردارند و سخن بگویند.

بسیاری اوقات عدم آموزش و تابو بودن خانوادگی دستیابی به کمک‌های پزشکی را برای دختران و زنان آسیب دیده دشوار می‌کند. زنان بسیاری هم هستند که در مورد علائم خود آگاهی و دانش کافی ندارند. بسیار خوب است که به زبان‌های مختلف بولتن‌های آموزشی در این مورد تهیه شود که زنان از همه گروه‌های فرهنگی آسیب دیده بتوانند از آن استفاده کنند. هم چنین پزشکان جوان نیز در این مورد باید آموزش ببینند. دانشجویان پزشکی باید از آناتومی اندام جنسی زنان و موضوع ناقص سازی جنسی زنان آگاه شوند، بیاموزند که کدام ساختارهای آناتومیکی در این فرآیند آسیب می‌بینند و بدانند که چگونه می‌توان به افراد آسیب دیده از طریق جراحی کمک کرد.

ایجاد نهاد‌های مدنی دولتی و غیر دولتی که هدف در آموزش و ایجاد راهکار‌های مناسب برای به صفر رسانیدن ناقص سازی جنسی که یکی از بارزترین نوع خشونت علیه زنان است را داشته باشند.
ناقص سازی اندام جنسی زنان، حقوق جنسی و حقوق اساسی زنان و کودکان که از پایه‌ای ترین اصول حقوق بشر است را زیر پا می‌گذارد. وظیفه انسانی تمامی زنان، کنشکران حقوق زنان و حقوق بشر و تمامی مردمان ایران و جهان است که در مورد آن سکوت نکنند و این عمل انسان ستیز را محکوم کرده و با آن مبارزه کنند تا به سرعت به صفر رساندن این عمل افزوده شود و جوامع موفق شوند تا سال ۲۰۳۰ از این عمل شنیع رهایی یابند..
ناقص سازی جنسی زنان عملی است که باور بر کنترل بدن زنان دارد. در این باور زنان فقط وسیله‌ای برای لذت مردانند. این نوع باور‌ها و آئین‌ها و سنت‌ها ریشه بر پدر - مردسالاری جوامع دارد که همچنان زنان را جنس درجه دو نگه دارند و حتی برای خصوصی ترین خصیصه طبیعی (لذت جویی) دخالت کرده و شرایطی فراهم آورند که زنان از این موهبت محروم گردند.

شهلا عبقری
کار گروه آموزش و پژوهش کمپین قتل‌های ناموسی

*ناقص سازی اندام جنسی و سلامت جسمانی زنان، شهلا عبقری، فوریه۲۰۲۳
*