دیانت جهانی آیین بهایی از اواسط قرن نوزدهم و بر اساس وحدت عالم انسانی از ایران شکل گرفت، سپس جامعه بهائیان در سراسر جهان پراکنده شدند و امروزه با تاریخی ۱۷۰ ساله جوان‌ترین و جزو پرجمعیت‌ترین جامعهٔ دینی هستند.
ایران که بستر اولیه آئین بهائی است، هم زادگاه شخصیت‌های اصلی این آئین (سید علی محمد باب، بهاالله و عبدالبها) و هم محل توسعه پیروان آئین بهایی است اما حاکمان مستبد و وحشی صفت در ایران، همواره و به هر طریق ممکن مزاحم باورمندان به این آئین هستند.
بهائیان ایران، چه زنان و چه مردان، علیرغم مشکلاتی که با آن مواجه بوده و هستند از بدو پیدایش این آئین، برای ترویج آموزه‌های بهائی در این کشور بسیار کوشیده‌اند. تعلیم و تربیت پایه اولیه این دین است، اولویت آموزش با دختران و زنان است و طبعا اداره امور هر جامعه‌ای بر اساس فرهنگ موجب ترقی و رشد خواهد بود. آیین بهایی تعلیم و تربیت را یکی از عوامل اصلی در رشد فردی و بهبود شرایط اجتماعی میداند.
بهائیان در تأسیس مدارس مدرن، توسعه کشاورزی و مراکز درمانی، ترویج بهداشت عمومی و سواد آموزی فعال و پر تکاپو بوده‌اند با این حال جامعه بهائیان و پیروان آئین بهائی در ایران، با سابقه درخشان فرهنگی و خدماتی، همواره با انواع آزار و اذیّت، محدودیت، سانسور و سرکوب روبرو شده‌اند.
نفرت‌پراکنی‌های مستمر، سرکوب فرهنگی و اجتماعی، محرومیت از تحصیل، خفقان خبری، منع فعالیت اقتصادی، دستگیری‌های غیرقانونی و خودسرانه، زندان و اعدام از نمونه‌های بارز این سرکوب هاست.
بر اساس گزارش سازمان ملل دو سوم زندانیان بهایی در ایران زنان هستند.
معمولا به محدودیتهای تاثربرانگیز و غیرانسانی علیه زنان بهایی در ایران چندان اشاره نمی‌شود. مثلا به زندانی شدن آنها به خاطر مذهب در کشوری که مدعی مذهبی بودن است.
از جمله خانم مهوش ثابت ۷۱ ساله، معلم و شاعر بهایی و یکی از مدیران جامعه بهایی ایران به جرم بهایی بودن و با وجود بیماری شدید قلبی سالهاست که در اوین زندانی است.
در تازه ترین مورد و در ادامه سرکوب نظام مند بهاییان در ایران، نازیلا خانی پور و فرزندش وصال هروی هفته گذشته
برای تحمل محکومیت ناعادلانه خود به زندانی در رشت منتقل شدند. محکومیت این مادر و فرزند به خاطر داشتن کتابهای مذهبی بهایی، انتشار تصاویر معابد بهایی در شبکه‌های اجتماعی و نگارش کتابی درباره تاریخ آیین بهایی در گیلان است، اتهاماتی که جز تلاش سازمان یافته جهت محو هویت دینی بهاییان از جامعه ایران نیست. این احکام ظالمانه بار دیگر عمق تبعیض ساختاری و سرکوب سازمان یافته علیه اقلیت‌های دینی به ویژه بهاییان در ایران را نشان می‌دهد. هزاران سند، گزارش، شهادت‌نامه، عکس و فیلم درباره این مسایل جمع‌آوری شده است
تاکنون صدها بهایی در ایران به جرم تعلق مذهبی‌شان اعدام شده‌اند. اکنون نیز دهها بهایی به همین جرم در زندان هستند. البته از اینکه چند نفر از جامعه سیصدهزارنفره بهاییان طی چهار دهه گذشته در ایران اعدام شده‌اند، آمار دقیقی در دست نیست.
روحانیون شیعه و سازمان‌های امنیتی حکومت ایران همواره در پی تعطیلی موسسات بهایی، سرکوب و آزار و نابودی جامعه بهائی و نمایش خشونت کوشیده‌اند و همچنان به‌طور فراگیر، سیستماتیک و بی‌وقفه به آزار و اذیت خود ادامه می‌دهند
با فتنه گری و تحریک فقیهان اسلامی در نظام استبدادی جمهوری اسلامی شیعه، بابیان و بهائیان کشته شدند
دلیل مذهبی بهائی‌ستیزی عمدتا به این خاطر است که برخی مجتهدان دینی و حکومت اسلامی بر این ادعای پوچ پافشاری می‌کنند که پس از اسلام دین جدیدی نباید ظاهر شود. آنها نگران کمرنگ تر شدن مافیای مذهبی و حکومتی خود هستند.
بهائیان در حکومت پر از خفقان جمهوری اسلامی ایران از هر نوع حقوق شهروندی و انسانی، محروم هستند وعلاوه بر سرکوب، زندانی و اعدام می‌شوند. به دیگر سخن، بهائی ستیزی و حتی توطئه‌ها برای نابودی کامل بهاییت در ایران کنونی، سیاست رسمی است
مقامات حکومت جمهوری اسلامی به عمد و به شدت بهائیان را از حقوق اساسی خود محروم کرده و اعضای جامعه بهائی را به خاطر دینشان تحت پیگرد قرار داده‌اند. مقامات به طور مرتب حق تحصیل، اشتغال، مالکیت و حتی تدفین آبرومندانه بهائیان را پایمال می‌کنند
اخیرا و پس از سالها، توجه جامعه جهانی به نقض حقوق بهائیان و سرکوب شدید آنان در ایران جلب شد و اقدامات وحشیانه حکومت در ایران در قبال شهروندان بهائی پیوسته محکوم می‌شود. کارشناسان سازمان ملل یکصدا نسبت به افزایش سرکوبهای چند جانبه علیه زنان بهایی در ایران هشدار می‌دهند چرا که زنان بهایی هم به عنوان پیروان آیین بهایی و هم به عنوان زن تحت آزار و اذیت قرار میگیرند.
از سال ۱۹۷۹ تا امروز، صدها بهائی ایرانی اعدام شده یا به قتل رسیده و یا ناپدید شدند، هزاران نفر دستگیر، بازداشت و بازجویی شده‌اند، و دهها هزار نفر از شغل، بازنشستگی و فرصت تحصیلی محروم شده‌اند.
اماکن مقدس، قبرستان‌ها و اموال جامعه بهائی مصادره، تخریب یا ویران شده، منازل و سایر اموال بسیاری از بهائیان مصادره یا آسیب دیده و یا غارت شده است. هیچ خبری از عدل و رافت اسلامی هم نیست. حتی دبیر کل سازمان ملل «بان کی مون» در گزارش سال ۲۰۱۶ در ارتباط با وضعیت حقوق بشر در ایران، بهائیان را ستم‌دیده‌ترین اقلیت دینی ایران نامید.
در واقع امر، سرکوب بهائیان به دست جمهوری اسلامی، به ویژه بعد از ۱۹۷۹، در قانون ایران تصریح شده و سیاست رسمی حکومتی است. سیاست‌ها و قوانین سرکوبگرانه در ایران به شکلی متعصبانه توسط نیروهای امنیتی و مقامات قضایی اجرا می‌شوند.
اما خوشبختانه جامعهٔ بهائیان ایران، جامعه‌ای خودجوش، پویا، مترقی، دارای استقامت و اهل صلح است و همچنان به توسعه تعالیم بهائی، تأسیس دانشگاه علمی آزاد برای بهائیان محروم از تحصیل و توانمندی زنان و دختران بهایی می‌پردازد. در آئین بهائی، به برابری زنان و مردان تاکید می‌شود و زنان در تمامی عرصه‌های اجتماع و ساختارهای اداری و اجتماعی آن مشارکت دارند.
البته آیین بهائی، روحانیون دینی ندارد و امور جامعهٔ خود را از طریق مؤسسات انتخابی نظام مند و بر پایهٔ اصول مشورت و تصمیم‌گیری جمعی اداره می‌کند.
در دوران محمدرضا شاه پهلوی، بی‌سوادی در بین زنان بهائی زیر چهل سال در سراسر کشور ریشه‌کن شد اما پس از سال ۱۹۷۹ زنان بهایی به خاطر فعّالیّت‌های بشردوستانه و آموزشی، به زندان افتادند، شکنجه شدند و حتی بیش از بیست نفر آنان اعدام شدند. با وقوع انقلاب خمینی، جامعهٔ بهائی ایران صدمات زیادی دید و بسیاری از بهائیان از ایران رفتند. بسیاری از مهاجران ایرانی بهائی سختی‌ها و محرومیت‌های شدیدی را تجربه کردند.
زنان بهایی در ایران، نقض سیستماتیک حقوق بشر را در تمامی جنبه‌های زندگی خود از تحصیل و اشتغال تا آزادی‌های اساسی تجربه می‌کنند و با سطح فزاینده خشونت ساختاری، فرهنگی و فیزیکی از طرف حکومتی مواجه هستند که سرکوبهای خود را طی بیش از ۴۵ سال با داشتن مصونیت از پیگرد قانونی ادامه می‌دهد.
نگار کرامتی
*
