حدود دو سالی هست از کشور خارج شده ام و برای هر اظهار نظری درباره وضعیت ایران تلاش می کنم با حداکثر احتیاط و بعد از صحبت دقیق با دوستان مورد وثوق در داخل کشور این کار را انجام دهم. به دلیل اینکه جامعه موجودی زنده و پویاست و با دستی از دوربر آتش نمی توان دقیق سخن گفت.آنچه دو ستان از داخل می گویند محصول مشاهده و تحلیل آنها از شرایط است و دیدی که نسبت به وضعیت پیدا می‌کنم ، دید بی واسطه که برای تصمیم گیری حیاتی تلقی می‌شود نیست، حتی اگر دقیق و درست باشد.
موفق ترین سیاست جمهوری اسلامی پس از انقلاب تبدیل کردن اکثریتی از فعالان سیاسی به ناظران بیرونی تحولات کشور و قطع رابطه آنها با واقعیت در جریان از چشم خودشان بوده است. بخش مهمی از ناکارآمدی اپوزسیون منهای مشکلات فرهنگ سیاسی ایرانیان و بیگانگی با کار جمعی ناشی از همین مشکل قطع رابطه با واقعیت است و دست بر قضا آنان که این خلا و نقصان را می‌خواهند با اتکا به شبکه های اجتماعی (سوشیال مدیا) پر کنند بیشتر به بیراهه می روند چون محتوای آنها به شدت رهزن و آمیخته با انبوهی از نادرستی ها است.
بعد از برخورد فراجا با متحصنین به عدم اجرای قانون اخیر التصویب عفاف و حجاب و جمع کردن بساطشان از مقابل مجلس ، برخی نتیجه گرفتند که احتمالا کشتیبان را سیاستی دیگر آمده است . رویه نظام تغیر کرده و قرار است به سمت عرفی شدن حرکت کند. برخی دیگر گفتند این آغاز عقب نشینی علنی نظام از سیاست حجاب اجباری است و برخی اصلاح طلبان هم خوشحال شدند که تبعیض تحصن و تجمع خودی ، غیر خودی، نخودی برداشته شده و از نیروی انتظامی هم تشکر کردند.اشخاصی هم مانند عبدالرضا داوری مشاور پیشین محمود احمدی نژاد که به شکل علنی از رهبری مجتبی خامنه ای حمایت می کند این حرکت را جمع کردن بساط« بنیاد گرایی »خواندند.
هر چند بخشی از این تحلیل ها ممکن است درست باشند اما خطای دید صاحبان چنین تحلیل هایی نشات گرفته از نوع نگاه آنها به ماهیت قدرت در جمهوری اسلامی و غفلت از نگاه مدرن و رویکرد پراگماتیستی رهبران آن به مقوله قدرت است و آنها تفاوت طالبان مستقر در افغانستان با طالبان مستقر در ایران را نمی فهمند . برای حفظ نظام ( شما بخوانید قدرت) از دیگاه فقهی آیت ا.. خمینی می‌شود نماز ، روزه و حج را هم تعطیل کرد. فی الواقع دین و ایدئولوژی دینی هیچ موضوعیت واقعی در نظام مستقر در ایران ندارد.( به انبوه اختلاس های موجود در نظام و شیوه برخورد با کاظم صدیقی در دوره رهبری آقای خامنه ای به عنوان مشتی نمونه خروار نگاه کنید)
در ایام حبس در بند ۴ زندان اوین با بسیاری از مدیران اختلاس گر جمهوری اسلامی هم بند بودم ، عموم این مدیران در حسینیه بند معروف به بیت العباس جمع می‌شدند اما من اسمش را گذاشته بودم حسینیه «محب الاختلاس»، چون بیشتر کسانی که به آنجا رفت و آمد و وقت گذرانی می کردند همین مختلسین با اخلاص بودند . اتفاقا هیچ یک هم اتهامات خودشان را قبول نداشتند و می گفتند قربانی تسویه حساب هستند و البته همینطور هم بود. فی الواقع نظام قضایی فاسد از سر برقراری عدالت و حقوق عامه با آنها برخورد نکرده بود هر چند آنها فاسد بودند.
من به این برخورد از چشم سیاست واقعی ( real politic) ونه هیچ زاویه دیگری نگاه می کنم. نظام به فراست دریافته است که امکان اعمال اجباری حجاب در سطح جامعه به شیوه پیشین بعد از جنبش زن زندگی آزادی وجود ندارد و به همین دلیل هم شورای عالی امنیت ملی جلوی ابلاغ این قانون ابلهانه را گرفته است.آیا این برخورد جنگ زرگری است؟ به گمان من نه تنها زرگری نیست که بسیار هم واقعی است. نظام نمی خواهد به بهانه اجرای حجاب ، نظم سیاسی به هم بخورد.نظم سیاسی از نظر روحانیت و سپاه چیست؟ امپراتوری مالی که بیت رهبری آن را به قیمت فقر و بیچارگی مردم اداره و خرج جاه طلبی های منطقه ای و زندگی اشرافی آقا زاده هایی مانند پسران علی شمخانی می کند. جمهوری اسلامی خیلی وقت است که به نیروهای مزدور ونه ایدئولوژیک متکی است.به همین خاطر هم اگر بقای نظم سیاسی (امپراتوری مالی) اقتضای برخوردهای سخت تری هم با امثال متحصنین مقابل مجلس را کند نظام حکمرانی در آن تردید نخواهد کرد و این هیچ ربطی به عرفی شدن نظام سیاسی یا مقاومت مدنی ندارد شامل همه کسانی است که به هر شکلی نظم سیاسی را تهدید کنند.
آفتابه یادتان نرود، گیله مرد
