حامد آئینه وند ( عضو همبستگی جمهوری خواهان ایران )
مصطفی مهر آئین از جمله اساتید فرهیخته جامعه شناسی است که پس از سالها کار فکری و دانشگاهی از لاک آکادمیک خارج شد و در قالب روشنفکر عرصه عمومی ، نقدهای متعددی درباره وضعیت سیاسی اجتماعی ایران با زبانی همه فهم با اشراف ویژه بر مفاهیم بنیادی طرح کرد. نگاه وی به سیاست ورزی از «دریچه معنا بخشی به زندگی » نه «سیاست معطوف به قدرت در نظام فکری فوکو» از یک سو و قدرت بیان از سوی دیگر باعث شد ظرف مدت کوتاهی مورد توجه واقع شود.به ویژه آنکه با فاصله گذاری آشکارمیان تفاوت های مبانی نقد خود با اصلاح طلبان بر سیستم مستقر و بیان روشن اینکه اصلاح پذیری جمهوری اسلامی را منتفی می داند این پیام را داد که ما نیازمند گفتمان دیگری هستیم که نه به کار اصلاح که به کار عبور و گذار مسالمت آمیز از جمهوری اسلامی بیاید.
مهرآئین با به چالش کشیدن ایده وفاق پزشکیان و عقیم نشان دادن آن به واسطه نادیده انگاری مردم و اختگی دستگاه دولت در جمهوری اسلامی به درستی نشان داد کوشش اصلاح طلبان در این عرصه را نباید امری جدی تلقی کرد و به تعبیر من وجهی بیش از تقلا برای گرفتن سهمی از سفره انقلاب ندارد. تلاش قابل ستایش ایشان در برجسته کردن ضرورت گذار و تاکید براینکه به عنوان یک معلم دانشگاه راهی غیر از این نمی‌شناسد و تاکید بر سرکوب سیستماتیک دانشگاه و بازگویی اینکه فهم وی از فضای ایران فهم غالب اعضای هیات علمی دانشگاه ها ست اگرچه صدای غالب نیست، قابل اعتناست هر چند، نیروهای ساکت دانشگاهی را تبرئه نمی‌کند. با این همه درخشندگی اما، انتشار دو نامه پیاپی ایشان به رهبر جمهوری اسلامی برای کناره گیری از قدرت مرا متعجب و تا حدودی نا امید کرد.
در زمانه ای که رسانه های جریان اصلی با فراگیری شبکه های اجتماعی دیگر نقش سابق را ایفا نمی کنند وبنا به برخی دیدگاه ها حتی به حاشیه رفته اند و امکان انعکاس صداهای مختلف وجود دارد انتشار نامه های سرگشاده دیگراز اهمیت سابق برخوردار نیست. امروز بر خلاف گذشته شنیده شدن خواست و اراده عمومی برای حکومتها چنانچه بخواهند از هر زمان دیگری ساده تر شده است، در نتیجه اگر نمی‌شنوند یا نادیده می‌گیرند دلیل بر ناشنوایی ، نابینایی نیست بلکه اراده ای پشت این عمل هست. اراده ای که نامه های سر گشاده خللی در آن ایجاد نمی کند.
احتمالا دکترمهر آئین نامه های سر گشاده محمد نوری زاد پس از جنبش سبز به خامنه ای که روز گاری از نزدیکان به وی به حساب می آمد را خوانده است ودر جریان نقدهای تند و تیز سالهای اخیر مصطفی تاج زاده معاون سیاسی وزیر کشور وقت در دولت محمد خاتمی به رهبری، هم چنین نامه در خواست استعفای آیت ا.. خامنه ای از سوی برخی فعالان سیاسی موسوم به ۱۴ امضا در سال ۹۸ قرار دارد . پر واضح است رهبری نظام اگر بنا بود به این در خواستها وقعی بگذارد نوری زاد و تاج زاده که عمری را برای تثبیت این نظام و تئوریزه کردن مبانی آن صرف کرده اند و به نظام خیلی نزدیک تر هستند در اولویت بودند و اگر حرف آنان شنیده می‌شد نوبت به دیگران نمی‌رسید.
جناب آقای مهر آئین عزیز، بعید است شما به عنوان یک جامعه شناس برجسته ندانید وجه اصلی و نه اصیل سیاست چیزی جز موازنه قوا نیست و دیکتاتورها بدون آنکه تغیری در موازنه قوا رخ ندهد هرگز قدرت را ترک نمی کنند. دفتر رهبر ایران با تشکیلات موازی عریض و طویل اداری، سیاسی، اقتصادی، ، فرهنگی و با هزاران کارمند به نوعی «دولت در سایه» است و هیچ شباهتی به بیت محقر آیت ا.. خمینی ندارد. روحانیت شیعه سده های زیادی منتظر فرصتی برای رسیدن به قدرت بوده است ودر این مسیرجان های عزیز زیادی را ستانده که یک فقره درشت ومهم آن اعدام های سال ۶۷ است.
اگر به هر دلیلی انقلاب ۵۷ به ثمر نرسیده بود به خوبی می دانید عموم سران جمهوری اسلامی وفرزندان وخویشان آنها در چه وضعیتی زندگی می‌کردند. صحبت میلیاردها دلار پول ومنافع متعدد لایه های مختلف قدرت در یک زنجیره وسیع است که گوشه کوچکی از آن را در هک اطلاعات بانک سپه می توانید بینید. با این وصف چرا فکر می کنید خامنه ای قدرت را با نصحیت وتوصیه های اخلاقی رها می کند؟ به جای انذار بی فایده به رهبری، به مردم ونخبگان هشدار بدهید چنانچه برای برهم زدن توازن قوا به ضرر نیروهای حاکم بیش از این تعلل کنند، متشکل نشده وسازمان پیدا نکنند چیزی از ایران باقی نخواهد ماند. وظیفه شما وامثال بنده دررکاب حضرتعالی کمک به متشکل کردن مردم برای ایجاد تغیر در موازنه قوا برای استقرار یک جمهوری سکولاراست نه خواهش وتمنا از رهبری برای کنار رفتن از قدرت
