شکی نیست که وقوع جنگ بدون حضور گسترده مردم در خیابان‌ها، فقط به تضعیف قدرت نظامی، اتمی و اقتصادی ج ا و مشخصاً تشدید فقر و بدبختی مضاعف مردم منتهی خواهد شد، چون سقوط رژیم بدون وجود یک صدای واحد از داخل و خارج در اعلان موجودیت یک رهبر قدرتمند، غیرممکن است. از این نظر، انتظار داشتن از قشر خاکستری برای پیوستن به اعتراضات مردمی، تقریباً بیهوده است.

البته تا آنجا که مربوط به شخص رضا پهلوی می‌شود، دستِ کم، یکی از تلاش‌های خوب وی تضمین امنیتِ بعد از دوره گذار به میلیون‌ها بدنه نظامی کشور بود تا فضای امن‌تری برای اعتراضات مردمی در آینده‌ی پیش رو به وجود آید. در اینکه این تلاش‌ها تا چه اندازه برای ترغیب قشر خاکستری برای پیوستن به جوانان مؤثر خواهد بود، باید به وقتش دید و قضاوت کرد. اما پرسش نویسنده و پرسش بسیاری دیگر از مردم این است که سایر مخالفان در کدام میدان واقعی، برای چه هدفی و با چه کسی سرگرم مبارزه‌اند؟ البته اگر پذیرفته باشیم که دوره افشاگری علیه ج ا خیلی وقت است که گذشته؛ و ج ا در این دنیا نه اعتبار و آبرویی دارد که نگران آن باشد و نه ترسی که مانع کشتار مردمش.

وقت چندانی برای تصمیم‌گیری نمانده است. هرچه زودتر باید انتخاب کرد. هیچکس کامل نیست. رضا پهلوی هم کامل نیست اما به عنوان قدرِ متیقن، وسیله گذار، یا حتی به عنوان غنیمت شمردن یک لنگه کفش در بیابان فعلاً تنها رهبر بالقوه یک آلترناتیوِ ملموس و مهم در سرنگونی ج ا ست که باید توسط نیروهای میانی مبارز از جمله شخصیت‌های سیاسی که نگران حملات نظامی به ایران هستند، به شدت تقویت شود.

به همین دلیل، بین ج ا و مردم به رهبری x حد وسطی وجود ندارد. حتی اگر شرافت‌مندانه‌ترین و منزه‌ترین افکار سیاسی را داشته باشیم، وضعیت کشور به گونه‌ای است که اگر در جبهه رضا پهلوی یا یک رهبر بالفعلِ موجود دیگر مثل محسن سازگارا، نیک آهنگ کوثر، توکا نیستانی، توماج صالحی، مریم رجوی، مسیح علینژاد، حسین رونقی، علی کریمی، اکبر گنجی، نازنین بنیادی، شیرین عبادی و... نباشیم، عملاً در کنار ج ا مانع پیروزی مردم هستیم. چون پیروزی مردم در اعتراضات خیابانی زمانی اتفاق خواهد افتاد که دو قطبِ مردم و حکومت به طور خالص در مقابل هم قرار گرفته باشند و ریزش نیروهای سرکوبگر دقیقاً معطوف به گستردگی غیرقابل کنترل اعتراضاتی است که قشر خاکستری قبلاً به آن پیوسته.

بنابراین، تعلل یا سکوتِ امروز همه "مخالفان" ج ا در اعلان نام یک رهبر که به معنای اثبات موجودیت یک آلترناتیوِ ملموس در سرنگونی ج ا برای دنیای متمدن و قشر خاکستری است، پرمعناتر از آن خواهد بود که بتوان با رطب و یابس ژست ضد جنگ و ایران‌دوستی به خود گرفت، همزمان نابودی کامل ایران و مردم بی‌پناهش را در کشورهای مرفه و امن به نظاره نشست.

دارکوب*

*س. بزرگنیا، ا. ارسلان و س. ق. کاویان