دوباره جناح هار و جنگ طلب آمریکایی بر سر کار آمده و دوباره جنگ طلب های وطنی، از راست راست گرفته تا چپ چپ، میدان داری می کنند. حالا دیگر زبان غیرمستقیم را کنار گذاشته و آشکارا از دستیابی به "بمب اتم"، یعنی از ساخت سلاح های کشتار جمعی دفاع می کنند! یعنی این آدم ها یا جریان ها، تنها چیزی که برایشان مهم نیست، انسان و ایران است. در این میان، "چپ های جنگ طلبِ اقتدارگرا" کاسه ی داغ تر از آش شده اند! به نام صلح، جنگ می افروزند و به نام زحمتکشان و مبارزه علیه امپریالیسم، از ارتجاعی ترین و جنایت کارترین حکومت ها دفاع و به آن افتخار هم می کنند!!! "چپ"هایی که با همه ی تفاوت های ایدئولوژیک، از جنس همین حکومت اند: تمامیت خواه و اقتدارگرا.
45 سال پیش، شعار "پاسداران را به سلاح سنگین مجهز کنید" را سر می دادند و حالا "ساختن بمب اتم" را! پاسدارانی که در همان آغاز تأسیس شان خلق کرد و ترکمن را بی رحمانه سرکوب کردند؛ سپس به سراغ سازمان ها و گروه های اپوزیسیون رفتند و آن ها را یکی پس از دیگری نابود کردند و سرانجام، زنان و کارگران و مردم تهیدست را از دَم تیغ گذراندند. و حالا همین پاسداران باید به بمب اتم مجهز شوند تا دمار از روزگار مردم خود و منطقه دربیاورند و جهان را به آشوب بکشانند.
این به اصطلاح "چپ"ها، همچون هم جنسان حکومتی خود، برای توجیه سیاست های جنگی خود، صحبت از "بازدارندگی" می کنند. بازدارندگی با چه هدفی و به نفع چه کسانی؟ یعنی این افراد و جریان سیاسی، این درک را ندارند که هدف جمهوری اسلامی از دستیابی به سلاح هسته ای، نه دفاع از مردم و تمامیت ارضی کشور، بلکه فقط و فقط دفاع از موجودیت و بقای خود است؟ برای این است که بتواند به راحتی و بی هیچ مزاحمت و تهدیدی، هر بلایی که خواست بر سر مردم خود بیاورد و کشور را غارت و چپاول کند؟ این ها برای توجیه تحلیل های کلیشه ای خود، به راحتی چشم خود را بر سلطه ی روسیه و چین بر تاروپود کشور و نظام حاکم می بندند و دَم از "استقلال" این حکومت می زنند! حکومتی که مردم و سرزمین ایران را به گروگان گرفته و آن ها را به ورطه ی نیستی و نابودی کشانده، "استقلال"اش (اگر اصلاً واقعیت داشته باشد) چه به درد مردم می خورد؟ اگر این طور است، خوشا به حال سرزمین و مردمی که حکومتی "وابسته" دارند، اما در رفاه و آزادی به سر می برند. (البته که این، ایده آل و آرزو نیست؛ اما کشوری که وابسته است، می تواند روزی به استقلال برسد، اما کشوری که نابود شده، هیچ شانسی برای آینده ندارد.)
چرا باید مردم، به هر قیمتی، از حکومتی که در برابرشان ایستاده و کمر به نابودی کشور بسته، دفاع کنند؟! چون ضد آمریکایی است؟! چرا باید مردم همیشه تاوان سیاست های جاه طلبانه و نابخردانه ی حکومت ها و سیاستمداران را بدهند؟! چون ضد آمریکایی اند؟! اساساً چرا باید ملت ایران در یک جنگ ارتجاعی، بی سرانجام و نابودگر که هدف هر دو سو، اقتدار و سلطه گرایی است، شرکت کنند؟
می گویند "نباید تسلیم شد." البته که اصولاً نباید تسلیم قدرت ها شد؛ اما سخن از تسلیم نیست. سخن از مذاکره است و مذاکره، معامله است. معامله اگر به سود مردم و کشور باشد؛ چه باک، که حکومت از برنامه ها و اهداف بلندپروازانه و جنگ طلبانه ی خود عدول کند و به جای نابود کردن کشورهای دیگر، کشور خود را بسازد!
تأسفبارتر و وحشتناک تر این است که این جریان چپِ جنگ طلب، به این حکومتی که خودش سراپا قتل و غارت و خون ریزی است، رهنمود می دهد که "تهدید متقابل" و " مقابله به مثل" کند! و جالب تر اینکه کشورهای منطقه را به عنوان اهداف نظامی تهدید می کند! نمی دانم مبارزه علیه امپریالیسم، چه ربطی به کشورهایی دارد که عملاً هنوز هیچ اقدامی علیه کشور ما انجام نداده اند؟! دشمن خیلی کم داریم و باز هم دشمن تراشی می کنیم؟! اگر زورمان به آمریکا نمی رسد، چرا کشورهای دیگر را وارد ماجرا می کنیم؟!
برای این "چپ" ها حتی این اقدامات جنگ افروزانه هم کافی نیست و می خواهند همه ی مردم و کشور را به جنگ بکشانند. آن ها از "جنگ مردمی" سخن می گویند؛ اما همزمان به خوبی می دانند که "مردم دل خوشی از این حکومت و از این زندگی ندارند!" پس دوباره دست به دامن حکومت می شوند و از او عدالت و آزادی اندک را گدایی می کنند. حکومتی که خود مسبب همه ی بدبحتی ها و فلاکت ها بوده! از این حکومت که کمترین، کوچکترین و بی خطرترین تشکل ها را تحمل نمی کند و نزدیک به نیم قرن، هر صدای حق طلبانه ای را خفه کرده و تمام آبرو و حیثیت اش را ابلهانه و لجوجانه به پای حجاب اجباری ریخته، انتظار "دموکراتیک سازی نهادها" و آزادی های بیشتر را دارند!!!
آیا این ها در توهم اند یا اسیر دگم های ایدئولوژیک خود و شاید هر دو؟ از کسانی که بیش از 100 سال است، بر اساس فرمول های تکراری و تحلیل های کلیشه ای، خط مشی تعیین کرده و عمل می کنند، بیشتر از این نمی توان انتظار داشت؛ اما باید به خاطر داشته باشند که مردم عملکردهای آن ها را فراموش نخواهند کرد.
یلدا روزبهان
