زیرا شکاف عمیقی است بین مدیرانی که از حق حیات؛ حق انتخاب؛ حق اعتراض؛ حق شادی؛ حق امنیت؛ حق رفاه و سلامتی برخوردارند با مردمی که هیچ سهمی از زندگی جز اطاعت؛ انجام وظایف محوله و سکوت و سرسپردگی ندارند. اگر مردم در چنین سرزمینی در جهت تأمین منافع حاکمان گام بردارند؛ از برخی امتیازاتی که به درد زنده‌مانی می‌خورد برخوردار خواهند‌شد.

ولی اگر کسی دنباله‌رو نباشد و از فرامین ناحق حاکمان گَله‌وار اطاعت نکند؛ با او همچون جسمی بی‌روح و تنی خالی از احساس برخورد شده و به درد و رنج‌هایش بی‌اعتنایی خواهد‌شد، در چنین جامعه بداقبالی؛ آدم‌ها هر روز در رنج و بلا دست و پا خواهند زد ولی بالا نشینان صدای آنها را نخواهند شنید

زیر باور صاحبان قدرت در آنجا این است که مردم مانند ما نیستند که از احساس و عاطفه و اندیشه و سلیقه برخوردار باشند۰ انها فقط ابزار و وسایلی درخدمت اهداف ما هستند.

دومین بلای مهلک هر جامعه‌ای این‌است که حکمرانان آن؛؛ اختیارات نامحدودی داشته‌باشند و به‌هیچ قانون محدود کننده‌ای نیز تن در ندهند۰ یعنی حق؛ آن باشد که ارباب می‌گوید؛ خان می‌گوید و هیچکس جرئت نقد خان و ارباب را نداشته‌باشد. در چنین وضعیت تاریکی؛ خواست ارباب برهمه‌ی خواست‌های مشروع ترجیج داده خواهد‌شد و به‌جای تأمین حقوق مردم ؛ تحقق خواهش‌های حاکمان هدف اصلی نظام خواهد‌شد و اين یعنی گسترش فقر و فساد و تباهي مردم.

نتیجه: به نظر می‌رسد رهایی از این بن‌بست؛ فقط نفی موانع و کنار زدن استبداد نیست۰ بلکه در بدست آوردن آزادی و کم کردن رنج عمومی علاوه برحذف استبداد؛ دست کم دوچیز را باید به‌زندگی اضافه‌کرد

۱- به مدیرانی فرصت داد بر صدر بنشینند که به‌انسان‌ها نگاه توهین‌آمیز نداشته و خود را همیشه در برابر آنها متعهد و مسؤل بدانتد.

۲- زیر بار ساختاری نرفت که به هر بهانه‌ای حاکمانش همیشگی و فراتر از قانون باشند