احسان نگارچی
آمریکاییان، غنی‌سازی را به دُم اسبی دیگر بسته‌اند، و آن اسب، رمیده و تندخو، آماده دویدن است و فقط در انتظار یک "هی "می باشد و مهارِ کار، نه در دست جمهوری اسلامی که در چنگِ ترامپ است.
اما افسوس که جمهوری اسلامی بود که با بی‌خردی خود، دروازه‌ها را گشود و این اسب های رام‌نشده را به میدانِ رها کرد وحالا فریاد می‌زند و طلب مهار می‌کند، در حالی که خود نخستین کسی بود که زخم‌های این رمیدن ها را بر پیکر کشور نشاند.
دیروز ویتکاف به صراحت گفت: تنها غنی‌سازیِ صفر است که مقبول می‌افتد، و باید تمامِ تأسیسات هسته‌ای برچیده شود.
مارکو روبیو ر نیز در امتداد همین زبان، شرطِ تازه‌ای را که قبلا زمزمه می کردند را فریاد نمود و گفت ، جمهوری اسلامی باید نه فقط در بابِ غنی‌سازی، که موشک‌ها و نیروهای نیابتی اش را به دم این اسبهای وحشی ببندد.
پس از چهار دور گفت‌وگو، می‌توان دریافت که توافق، اگر نگوییم محال، بسی بعید است. حتی اگر کلّ تأسیسات هسته‌ای را نیز واگذار کنند، ماجرا پایان نخواهد گرفت؛ که این آغازِ داستانی بی‌انتهاست، داستانی که به نابودی تمامِ نظام می‌اندیشد. آری، آن اسب ها یکی دوتا نیستند.
