شاهزاده رضا پهلوی می‌توانست از فرصت ۱۴۰۱ استفاده هوشیارانه کند تا جایگاه خویش را محکم‌تر کند. می‌توانست از مبارزات جوانان کشور علیه حجاب اجباری حمایت کند بدون اینکه بار زیادی بر دوش آن جنبش اعتراضی بگذارد. می‌توانست در محافل جهانی صدای آن اعتراضات را منعکس کند بدون اینکه در کنفرانس‌های امنیتی یا در دیدار با نتانیاهو درباره چگونگی براندازی نظام گفتگو کند. می‌توانست در جمع هواداران خود ظاهر شود بدون اینکه چشم خود را بر تندروی‌ها ببندد یا اینکه دیگر نیروهای سیاسی داخل و خارج کشور را نادیده بگیرد.

در جریان جنگ ۱۲ روزه و کنفرانس اخیر مونیخ نیز اگر او سیاست‌مدارانه و متحدکننده همه نیروهای ملی در جایگاه مدعی پادشاهی مشروطه عمل کرده بود، هم حمله اسرائیل و امریکا به کشور خود را محکوم می‌کرد و هم دوروبر خود را از نخبگان فرهنگی کشور و سیاستمداران مشروطه‌خواه و فراجناحی پر می‌کرد. همچنین باید به شدت از هواداران افراطی خود و از شعارهای مرگی که اینجا و آنجا سر می‌دهند و در سالن گرد‌هم‌آیی اخیر مونیخ نیز فریاد کردند، فاصله می‌گرفت. افراطی‌های سلطنت‌طلب، فاشیست‌ها، سجده‌کنندگان و بالابرندگان پرچم اسرائیل در کنار پرچم شیروخورشید بهرحال جای دیگری ندارند بروند و او رای آنان را نهایتا دارد، چراکه آنها نه جای دیگری دارند بروند، نه رهبر دیگری که در برابرش سجده کنند.

اکنون اما شاهزاده چوب حمایت از حمله اسرائیل را خورده بدون اینکه بهره‌ای از آن برده باشد. در مورد گرد آوردن نخبگان در پیرامون خود نیز همین‌طور عمل کرده است. نخبگان را فراری داده و بدنامی حمایت از حمله اسرائیل به ایران را به کارنامه خود اضافه کرده، درحالیکه جمعیت افراطی پیرامونش نیز ثابت مانده است.

اگر او مطابق کارنامه پدربزرگ و پدر خود نیز عمل می‌کرد باید حداقل در آغاز کار اطراف خویش را از شخصیت‌های فرهنگی و سیاسی پر می‌کرد.