بنده ۱۵ سال پیش در مقاله ای تحت عنوان "گزارش کميسيون رفع تبعيض نژادی و سکوت رسانه های ايرانی" در مورد فرهنگ نهادینه شده تبعیض نژادی در بین ایرانیان نوشتم که در برخی از سایت ها از جمله سایت "افغان جرمن اُنلاین" نیز منتشر شد. البته من در این مورد فراوان نوشته ام. حتی در آذر ۱۳۸۷ در مقاله "زمينه يابی علل ناکامی اپوزيسيون در بستر تاريخ فرهنگ استبدادی و سنتی ايران" به وضوح در مورد فرهنگ نژادپرستانه و استبدادی غالب بر ایران و ایرانی نوشته بودم.

کلام آخر اینکه سخن کوتاه کنم و از همه هموطنان بخواهم به دور از توهمات القا شده توسط جمهوری اسلامی (و یا فرهنگ هنر نزد ایرانیان است و بس!) باید اخراج مهاجران افغان و مصادره بیشرمانه اموال آنها و حتی جدا کردن کودکان آنها که کشور آنها توسط شاخه ای از داعش (طالبان) اشغال شده است را شدیدا محکوم کنند. بعنوان یک بلوچ افتخار می کنم وقتی که در روزهای اخیر بسیار از افغان های بیگناه را در بلوچستان دستگیر و برای رد مرز در اردوگاه منحوس الغدیر در زاهدان تشنه و گرسنه اسیر و زندانی کردند, مردم بلوچ با راه‌اندازی ایستگاه‌های جمع‌آوری کمک ها, سیل عظیم همبستگی و بالاترین حجم کمک های مردمی را برای این بیگناهان افغان ارسال کرده اند که به گفته رسانه حقوق بشری و خبری "رسانک" یا "رسانک نیوز" ظرفیت اردوگاه در توزیع و مدیریت آن‌ها به چالش کشیده شده است.

از همه هموطنان درخواست می کنم که انسان دوستی را از بلوچستان یاد بگیرند و این همه "مهمان دوستی و مهمان نوازی ایرانی" را به رخ جهانیان نکشید. اگر می خواهید حد و متراژ به اصطلاح "مهمان نوازی" ایرانی را بدانید, بروید از همسایگان و "همزبانان" و هم دینان افغانی ما بپرسید!.

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

پی نوشت: سرنوشت آوارگی و اخراج این مظلومان افغان مرا بیاد سال ۱۹۷۱ میلادی در چابهار می اندازد. حدود یازده سال سن داشتم و دوران جنگ استقلال بنگلادش از پاکستان بود و هزاران بنگالی از پاکستان فعلی با لنج ها بسوی امارات فرار می کردند. اما ناوچه ژاندارمری (در آن زمان ارتش در جنوب بلوچستان نبود) این لنج ها را که از سواحل جنوب چابهار می گذشتند, توقیف و سرنشینان آنها را دستگیر و به حیاط بزرگ ژاندارمری آن زمان شهر کوچک و روستا مانند چابهار منتقل کرد. در نزدیکی خانه مان که در کنار دریا بود صف این بنگالی های بیگناه , تهی‌دست، بی‌چیز، مستمند،و مفلس را می دیدم که فقط با یک زیرپیراهن و لُنگ و یک بقچه کوچیک". صحنه های غم انگیزی بود که از آن زمان تا به امروز در ذهن من برای همیشه حک شده است. و به همین دلیل امروز این برخورد جنایتکارانه جمهوری اسلامی با افغان های بیگناه را شدیدا محکوم می کنم؛ و این درخواست را از همه هموطنان دارم. چون مرا به یاد آن زمان می اندازد. آن زمان جنگ بین بنگلادش و پاکستان بود. اکنون جنگ بین جمهوری اسلامی و اسرائیل است ـ چه ربطی به بیگناهان افغانی دارد؟