ارشان اذری
در میانه‌ی تابستانی که نفس‌ها را می‌سوزاند و بحران آب و برق زندگی میلیون‌ها ایرانی را به مرز فروپاشی کشانده، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، پیام ویدیویی بی‌سابقه‌ای خطاب به مردم ایران فرستاد. او گفت:
«عطش آب در ایران تنها با عطش آزادی برابر می‌کند.»
جمله‌ای که از یک‌سو درد عمیق مردم ایران را به تصویر کشید و از سوی دیگر، واقعیت آشکاری را فریاد زد که سال‌هاست بسیاری از ما می‌دانیم: این رژیم توان تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای ملت را ندارد و راهی جز برچیدن آن باقی نمانده است.
بعد از جنگی پرهزینه، راهبرد تازه
نتانیاهو، پس از دوازده روز جنگی که با خسارت‌های سنگین مالی و جانی برای هر دو طرف همراه شد، اکنون به وضوح به‌دنبال راهی کم‌هزینه‌تر برای ضربه‌زدن به جمهوری اسلامی است؛ راهی که میدان اصلی آن، خیابان‌های ایران و بازیگران اصلی‌اش، مردم ایران باشند.
این یک واقعیت تلخ و در عین حال روشن است:
اگر قرار است این حکومت جنایتکار سقوط کند، باید به دست خود ملت ایران باشد.
هیچ ارتش خارجی، هیچ ائتلاف نظامی، و هیچ قدرت منطقه‌ای نمی‌تواند و نباید جای مردم ایران را در تعیین سرنوشتشان بگیرد.
همبستگی؛ یا بقا برای رژیم، یا پیروزی برای ملت
۴۶ سال است که تفرقه و جدال‌های فرسایشی، بزرگ‌ترین سلاح جمهوری اسلامی بوده است. هر جریان مخالفی که در تنگنای ایدئولوژی یا خودخواهی سیاسی گرفتار شود، عملاً به عمر این رژیم جنایتکار می‌افزاید.
در این میان، نشست تاریخی مونیخ به محوریت شاهزاده رضا پهلوی، لحظه‌ای سرنوشت‌ساز بود. برای نخستین بار، طیف‌هایی که روزگاری در دو سوی جبهه‌های فکری و سیاسی قرار داشتند، در کنار هم نشستند و بر سر یک اصل به توافق رسیدند:
نجات ایران، مهم‌تر از هر اختلاف و هر گذشته‌ای است.
این همگرایی، پیام روشنی به داخل و خارج داشت: اگر نیروهای آزادی‌خواه گرد یک محور ملی متحد شوند، دیگر نه تبلیغات حکومتی و نه پروپاگاندای رسانه‌ای مزدوران، توان شکستن این جبهه را نخواهد داشت.
فرصتی که نباید از دست برود
پیام نتانیاهو، چه با نیت سیاسی و چه با نیت انسانی، یک واقعیت را یادآوری می‌کند: ایران امروز در آستانه فروپاشی کامل است. از بحران آب و برق گرفته تا فقر، فساد و سرکوب، هر روز که این رژیم باقی بماند، آینده‌ای که باید بسازیم، کوچک‌تر و تاریک‌تر می‌شود.
اگر امروز همبستگی ملی شکل نگیرد، فردا پشیمانی سودی ندارد. ما نیازی به ارتش بیگانه نداریم، نیاز به اراده جمعی داریم. این مسئولیت بر دوش ماست و هیچ‌کس جز ما ایرانی‌ها نمی‌تواند این زنجیر را پاره کند.
سخن آخر
آزادی، نه با التماس به قدرت‌های خارجی، بلکه با ایستادن شانه‌به‌شانه به دست می‌آید. نشست مونیخ، نمونه‌ای از این ایستادگی مشترک بود. امروز باید آن را تقویت، تبلیغ و گسترش داد.
ایران می‌تواند آزاد شود، آب و رفاه می‌تواند بازگردد، اما تنها اگر ما ملت، یک‌صدا فریاد بزنیم و عمل کنیم:
این کشور مال ماست، و ما آن را پس خواهیم گرفت.
پیام لاریجانی به آمریکا
