آنچه رضا پهلوی را به چهره‌ای بی‌بدیل بدل کرده، نه فقط تلاش و مبارزه مستمر و بی‌وقفه‌اش برای نجات ایران از چنگال نظام اهریمنی جمهوری اسلامی طی چهار دهه گذشته، و یا کاریزمای خارق‌العاده، بلکه سه ویژگی بنیادین است که هیچ شخصیت دیگری در اپوزیسیون همزمان واجد آنها نیست.

نخست، سرمایه تاریخی و نمادین نام «پهلوی» است. با همه فراز و فرودهایش، این نام در حافظه جمعی ایرانیان مترادف با مدرنیزاسیون، پیشرفت و اعتبار نام ایران در عرصه جهانی است؛ تصویری که امروز به‌ صورت نوستالژیک در ذهن بسیاری زنده می‌شود و با شنیدن نام رضا پهلوی، رؤیای بازگشت به یک ایران آزاد، آباد و رو به ترقی تداعی می‌گردد.

دوم، پایبندی جدی او به اصول دموکراسی و حق تعیین سرنوشت مردم است. او بارها تأکید کرده که کمترین چشمداشتی به هیچ قدرت و منصبی ندارد و نوع نظام آینده کشور باید تنها با رأی مردم و از طریق یک انتخابات آزاد و عادلانه تعیین شود. موضعی که او را از بسیاری مدعیان قدرت متمایز می‌سازد.

و سوم، توانایی او در ایفای نقش به‌عنوان محور وحدت ملی است؛ در شرایطی که اپوزیسیون گرفتار تفرقه، فرقه‌گرایی و رقابت‌های کودکانه است، رضا پهلوی تنها چهره‌ای است که هنوز می‌تواند اقشار و گروه‌های متنوع، از سکولار و مذهبی گرفته تا اقوام و اقلیت‌ها، را حول یک پرچم مشترک گرد آورد.

از این رو، پشتیبانی از رضا پهلوی صرفاً پشتیبانی از یک فرد نیست، بلکه دفاع از آخرین امکان تاریخی برای نجات ایران است. کنار رفتن او در این برهه حساس، به معنای فروپاشی امید ملی و رها کردن کشور به دست سرنوشتی مبهم و تاریک خواهد بود. امروز بیش از هر زمان دیگر روشن است که بقای ایران و گذار کم‌هزینه از جمهوری اسلامی، در گرو آن است که نیروهای ملی و آزادیخواه، فارغ از حب و بغض‌های کور و کینه‌های تاریخی، گرد رضا پهلوی جمع شوند و این فرصت بی‌بدیل را به یأس و نابودی نسپارند.

امیر دها