در حقیقت شاهنامه فردوسی که پر از حماسه های باشکوه مقاومت پهلوانان و دلاوران در جنگ علیه قدرت های فاسد و تبه کار است، ستایشگر نبردها و جنگهائی است که برای سرنگونی قدرت های اهریمنی و به امید و آرزوی برقراری صلح و آرامش انسان اتفاق می افتند و فردوسی افسوس می خورد که دوران صلح میان انسانها کوتاه است و خوی اهریمنی قدرت که قدرت مداران و پادشاهان را به زورگویی، ستمگری و تبه کاری می کشاند حماسه جنگ علیه اهریمن را اجتناب ناپذیر می کند. او با آفرینش تراژدی سیاوش از یکسو قدرت پرستی و تبه کاری افراسیاب را ترسیم می کند و از سوی دیگر به ما یادآور می شود که خوشباوری سیاوش نسبت به افراسیاب و خود داری او از مقاومت در برابر قدرت ستمگر که امری لازم برای صلح و آرامش است، نه فقط سیاوش را قربانی می کند، بلکه به جنگهای خونین میان ایران و توران می انجامد.

فردوسی و مساله حماسه مقاومت برای صلح

در تراژدی سیاوش فردوسی به انسان پیام می دهد که تسلیم شدن به قدرت پرستان اهریمن خو به امید برقراری صلح و دوستی سرابی است که نه فقط هرگز صلح به بار نمی آورد بلکه به جنگهای خونین و فجایع بزرگ می انجامد. سیاوش، سیاوشی که در آرزوی صلح است در برابر توطئه ای که برای کشتن وی طراحی شده، به امید آن که قلب افراسیاب را نرم کند و به او نشان دهد که خواستار دوستی و مهربانی است و حتی فرمانبرداری است، خود را تسلیم افراسیاب می کند. اما افراسیاب با کشتن بیرحمانه سیاوش منشاء جنگهای طولانی و خونین میان ایران و توران می شود.

سیاوش شاهنامه، هم در شجاعت بی همتا بود و هم در اردوی افراسیاب هیچ پهلوانی یارای هماوری با او نبود، او اگر دست به مقاومت می زد ممکن بود با شکست دادن افراسیاب جنگ میان ایران و توران را در نطفه خفه کند، اما انتظار خوشباورانه او به امکان صلح و دوستی با قدرت ستمگر و اهریمنی خود منشاء خونین ترین و طولانی ترین جنگها شد.

به این ترتیب فردوسی بیش از هزار سال پیش به ما پیام می دهد که اگر طالب صلح هستید در برابر امثال ضحاک، گشتاسب، افراسیاب و هر فرمانروای ستمگر و در تعبیر معاصر آن در برابر امثال هیتلر، استالین، پوتین، حکومت اسلامی ایران و امثال آنها که آزادی همه مردم را برای خود مصادره کرده اند مقاومت کنند. امروزه درک این مساله دشوار نیست که قدرت خودکامه اعتیاد لاعلاج (درخود کامه و اطرافیانش) به وجود می آورد و این اعتیاد روز به روز وخیم تر می شود چنان که دیکتاتور برای حفظ قدرت به هر جنایتی متوسل می شود. و این قدرت خواهی منحصر به نظام های دیکتاتوری هم نیست، بلکه در دموکراسی ها هم کسانی که به رای مردم برگزیده می شوند غالبا مایلند دوران حکومتشان طولانی شود، اما قوانین دموکراتیک و چرخش و تناوب قدرت راه را بر گندیدگی و فساد قدرت می بندد. و قدرت پرستان را به ترک عادت مجبور می کند