با یادِ ستار بهشتی وُ مادرِ مبارز وُ نازنین اش؛گوهر عشقی

پروین اعتصامی(1):

هزار کوه گَرَت سَدِّ رَه شوند، بُرو/هزار رَه گَرَت از پا درافکنند، نَایست

رضا بی شتاب

سَتّارِ من مادر تُرا چشم انتظارست

پیچیده در اندوه وُ جانش بیقرارست

فکر وُ خیالت راحتم کِی می گذارد

هر جا که باشی مادرت همراه وُ یارست

شب تا سحر با خود سخن می گویم ای ماه

بازآ عزیزا روزگارم تلخ وُ تارست

افتاده در چنگِ چپاوُل باغِ رؤیا

خصمِ خزانی آمده؛ خانه نزارست

تنها وُ سرگردان اسیرِ داسِ سرما

در زَمهَریرِ زجر وُ زندان وُ حصارست

اهریمنِ صیاد وُ دام وُ صیدِ دانا

روحِ زمانه زخمی وُ بیمار وُ زارست

من مانده ام با مردمانی چون دماوند

دانی که فرزندانِ من هم بیشمارست

ایران! تو آغوشِ شگفت انگیزِ عشقی

غوغایِ سیمرغت به قافِ اقتدارست...

زنگِ درِ این خانه زد خورشید وُ گفتا:

مادر منم ستار وُ دل گُم در غبارست

می دانم وُ می بینم این دردِ مداوم

دلواپسی هایم سخنگویم نگارست:

اینجا چراغِ غنچه ها خاموش وُ مُرده

اینجا شقایق عاشقی آونگِ دارست

با شب تبارانِ تبه کارِ ستمگر

اینجا طنینِ ظلمت آباد وُ مزارست

سنگ از صدا وُ سایه می ترسد شگفتا!

اینجا سکوتست وُ سُقوطش رستِگارست

این زندگی زیبایی وُ آواز وُ رقص اش

در زیرِ آوارِ بلا وُ بی هوارست

بازارِ کذّابان عزا وُ مرگ وُ زاری

تزیینِ تزویر وُ ریا وُ انتظارست

معجونی از جهل وُ لجن تعلیقِ عقل ست

بنگر حقیقت در قمار وُ بی وقارست

تَعویذ وُ جَزمست وُ جُزامِ مذهب اینجا

گویی دلِ بیچاره در چاهی دچارست...

اما نگارا مهربان ای مادرِ ما!

محبوبۀ مهرآفرین؛ جانت بهارست

بنگر دوباره می دَمَد آن سربلندی

مانندِ عشقی جاوِدان کآن آشِکارست

روشن چراغِ چامه های ارغوان ست

ایرانِ ما غم دارد اما گُلعِذارست

ما دیده ایم این آسمان این زن خدایی ست

بوسیدنِ دستِ زنان این افتخارست

مادر تویی خورشیدِ ما؛ جانم فدایت

اینک جهانِ روشنی زن شهریارست

سه شنبه 4 شهریورماه 1404///26 اوت 2025

ــــــــــــــــــــ

-دیوان پروین اعتصامی،(رنجِ نخست:صفحۀ 205).دیباچۀ ملک الشعراء بهار.تدوین:فریده دانایی. انتشارات نگاه چاپ اول،1371.