برای نستور رخشانی نقاشِ معاصر

لحظۀ بازآمدنِ فصلِ خزان شد

گُرگ وُ میشِ لحظه ها وُ حیرتِ جان شد

باز برگِ بلا دیده از؛ شاخه چکیدَست

خسته وُ بی خانه وُ آواره روان شد

می رَوَد اما نگاهِ دل نگرانش

سویِ وطن سویِ آن؛ مهرِ نهان شد

دل نسپارد به غیر وُ چاره ندارد

ظلمتِ پاییزی اش آن؛ رنجِ وَزان شد

رفتن ازین کوچه ها غصۀ جانسوز

باز پریشانیِ اندیشه نشان شد

نغمۀ مغمومِ او غربتِ خاموش

کفترِ بی لانه وُ بی جا وُ مکان شد

سر به زیرِ بال وُ پَر؛ بُرده وُ ساکت

نالۀ بیچاره را؛ حِسِ بیان شد

این همه آشوبِ اشک آینه را کُشت

وسوسۀ شعله وُ شبنم؛ گذران شد

باز تنِ تب زده بازیچۀ بادست

بسترِ سرمایِ سنگ؛ سهمِ جهان شد

پایِ پُر از تاول وُ؛ راهِ پُر از خار

قهقهۀ مرگ وُ برگ؛ بانگِ زمان شد

رنگِ درختان وُ خیابان وُ یادِ یار

چهرۀ پژمُرده یادگار وُ عیان شد

قابِ غم انگیزِ بغض؛ خیس وُ مِه آلود

خلوت وُ تنهایی اش؛ خوابِ گران شد

بزمِ دل انگیزِ رنگ؛ عاشق وُ نقاش

رنگِ چو رنگین کمان؛ تا به کران شد

شنبه 8 شهریورماه 1404///30 اوت 2025