نداند کسی سوزِ شب هایِ من
نه مهتاب بینم نه سروِ چمن
:
گذشتِ زمان کو ندارد شتاب
کُند تا سحرگه دلم را کباب
:
ز کابوس دیگر ندارم گریز
چه در تخت خوابم چه در زیرِ میز
:
نه دودم دهد سرخوشی هایِ پیش
نه آرام گیرم ز کشتارِ بیش
:
چه سخت است ماندن در اعماقِ خاک
نه مداح آید نه یک سینه چاک
:
دلم گشت پر خون ز جورِ زمان
که هر کس کِشاند به سویم کمان
:
چو موشی بدزدد پنیرِ مرا
نماند خوراکی درونِ سرا
:
دگر خسته ام زین عذابِ الیم
که جز جمعِ موشان ندارم ندیم
:
چرا گشت وضعم چنین خوار و زار؟
مگر من نبودم به بختم سوار؟
:
بترسم که ملت کُند اغتشاش
بگویند مردم به هم شادباش
:
