- قبل از 7 اکتبر، جهان از فلسطین روی بر گردانده بود و مردم غزه محکوم به مرگ خاموش در بزرگترین زندان رو باز جهان بودند. ولی عملیات 7 اکتبر، مسئله فلسطین را که در قبر مصلحت های سیاسی دفن شده بود از زیر خاک بیرون کشید و به مهمترین مسئله ژئو پلیتیک در جهان، حتی مهمتر از جنگ اوکراین، تبدیل کرد.

- سینوار گفته بود یا اسرائیل را مجبور خواهیم کرد به مرزهای 1967 بر گردد یا اعتبار جهانی اش را از بین خواهیم برد. می بینید که در این اهداف استراتژیک، هدف پیروزی نظامی نیست. بلکه استفاده از نیروی نظامی است برای رسیدن به اهدافی استراتژیک.

-اسرائیل شاید نبرد را برده باشد. ولی جنگ را در تمامی ابعاد دیگر بشدت باخته است:

الف: در بعد اقتصادی: سرمایه گذاری ها یا از اسرائیل فرار می کنند و از سرمایه گذاری در اسرائیل صرفنظر کرده اند. صنعت توریسم که یکی از مهمترین منابع اقتصادی اسرائیل بود بکل از هم فرو پاشیده است. فقط در سال قبل 60 هزار بیزینس کوچک ورشکست شده اند و...و

ب: در بعد سیاسی، حتی کشورهایی که بگونه ای تاریخی از اسرائیل بشدت حمایت کرده اند، تحت فشار افکار عمومی مردم خود مجبور شدند کشور فلسطین را برسمیت بشناسند و اینگونه بیش از 150 کشور فلسطین را برسمیت شناختند. اینگونه، آمریکا و اسرائیل در دنیا منزوی شده اند.

ج: لابی صهیونیسم در آمریکا که بدون آن، اسرائیلی نمی توانست وجود داشته باشد. یعنی لابی هایی که همیشه از پشت پرده خیمه شب بازی بندهای سیاستمداران در اختیار خود را می کشیدند، در اثر حمله 7 اکتبر و جنبش دانشجویان آمریکا در مخالفت با هولاکاست فلسطینی ها، مجبور شد به جلوی صحنه بیاید و اینگونه این هیولا خود را در معرض دید مردم آمریکا قرار داد. از جمله نتایج و مهمترین آن این است که این لابی که بر دوش «صهیونیستهای مسیحی» بنا شده بود و از آنها تغذیه می کرد، دچار خطری حیاتی شده است. چرا که موجی از میان این مسیحیان صهیونیست، حال بر ضد اسرائیل بر خواسته و این موج هر روز وسعت و شدت بیشتری می گیرد. تا جایی که تالکر کارلسون و استیو بانونهای سخت مسیحی زبان آنها شد اند.

این تغییر ماهوی و 180 درجه ای دو دلیل دارد: اول اینکه می بینند که اسرائیل، آمریکا را گاو شیردهی می داند که همیشه از آن استفاده و آن را به جنگهایی که به ضرر آمریکا ولی به نفع اسرائیل است می کشد. دوم اینکه نمی توانند از کشوری دفاع کنند که مشغول انجام جنو ساید و هولاکاست است. البته شکاف در میان مسیحیان صهیونیست، شروع پایان اسرائیل است.

وضعیت گونه ای شده است که فقط در انگلستان، 21 درصد از جوانها به این نتیجه رسیده اند که اسرائیل حق وجود داشتن را از دست داده است و نباید باشد.

به سخن دیگر، اسرائیل با فاصله زیاد به منفور ترین کشور دنیا تبدیل شده است.

البته فقط اسرائیل نیست که دچار چنین انحطاطی شده است، بلکه دنیا شاهد ورشکستگی اخلاقی غربی که بعد از جنگ جهانی دوم خود را مظهر و مدافع کرامت کانتی و حقوق انسان معرفی کرده بود، در حمایتش از انجام هولاکاست، ماسک از چهر اش افتاد و ماهیت سخت نژاد پرست خود را به نمایش گذاشت و اینگونه بقول ارونداتی روی/Arundhati Roy، یکی از اثر گذار ترین رمان نویسان و فعالان سیاسی جهان:

«در زیر ساختمانهای ویران شده در غزه، تنها بدنهای فلسطینی ها دفن نشده است، بلکه در کنار آنها لاشه دموکراسی لیبرال غربی نیز دفن شده است.»

د: تا قبل از 7 اکتبر و حتی مدتها قبل از آن، کسی در غرب جرئت نمی کرد که از اسرائیل انتقاد کند و انتقاد از اسرائیل معادل یهودی ستیزی توصیف می شد و در بسیاری از ایالات آمریکا، در زمان استخدام، کاغذی را در جلوی فرد جویای کار می گذاشتند تا امضا کند که بنا بر آن حق هیچ انتقادی از اسرائیل را ندارد و...و. ولی وضعیت گونه ای شد که حتی چارلی کرک که در پول لابی صهیونیستها غلت می خورد و جوان سخت محبوب آنها بود، تغییری 180 درجه ای کرد و زمانی که ترور شد، بخش عظیم جامعه آمریکایی اسرائیل را متهم به ترور کردند تا جایی که نتانیاهو دو بار مجبور شد بگوید که او دستور ترور کرک را نداده است. چرا که حال دنیا می داند که دولت اسرائیل، دولتی است تروریست و ترور کردن، دیپلماسی رسمی اسرائیل است.

ه: شاید بشود گفت که یکی از مهمترین نتایج 7 اکتبر، فروپاشی مشروعیت اسرائیل، به عنوان آخرین تجربه «پروژه استعماری مهاجران» بود. یعنی کشوری که خود را به عنوان جزیره دموکراسی در جنگ وحشی ها در غرب آسیا جا انداخته بود و حالی که نتانیاهو انجام هولاکاست در غزه را جنگ بین تمدن غرب و وحشیگری مسلمانان توصیف می کرد، اسرائیل به عنوان مظهر وحشیگری، جنایت که دچار سادیسم کشتار است در جهان شناخته شد.

سنجشهای افکار حتی در غرب می گوید که اسرائیل جایش را با ایران عوض کرده است. توضیح اینکه سیاستمداران و رسانه ای اصلی غرب سالها ایران را به عنون علت اصلی عدم ثبات در منطقه می دانستند و محکوم می کردند. ولی حال نه تنها اسرائیل جای ایران را گرفته است. بلکه در جنگ 12 روزه نه فقط در منطقه و نه فقط در میان مسلمانان و نه فقط در دنیا جنوب که در میان اکثریت جوانان در غرب نیز، بخواهیم یا نخواهیم، موشکهایی ایران سخت محبوب شدند.

البته سخن بسیار است و در این یاداشت فقط خواستم نشان دهم که ماسک از روی اسرائیلی که دهها سال خود را به عنوان تنها دموکراسی در آسیای غربی/خاورمیانه و ویلایی در میان جنگل وحشی ها توصیف کرد و ستایش می شد افتاده است و این به یمن 7 اکتبر ( البته به قیمتی غیر قابل پیشی بینی شده و بس گزاف و غیر قابل تصور.) ممکن شد. حال جهان می بیند که در پشت این ماسک، هیولایی آدمخوار قرار دارد که مردمانش قتل کودکان و زنده در آتش سوختن آنها را با موزیک در تیک تاک جشن می گیرند و می رقصند. تا جایی که فیلسوف اسرائیلی چند روز پیش در مصاحبه با رسانه آلمانی ( که تا چندی پیش کوچکترین انتقادی از اسرائیل تابو بود و موجب مجازات.) می گوید که اسرائیل دچار فرایند بربریت شده است.

آقای زید آبادی و زید آبادی ها، با این چه می کنید؟ اگر شما این را پیروزی اسرائیل و شکست فلسطین می دانید شما را با دوران «فرا حقیقت تان» و:

« ما در دورانی به سر می‌بریم که دیگر فکت‌ها و داده‌های عینی و آماری تأثیری بر نظر و داوری افراد در بارۀ یک پدیده ندارد!» تنها می گذارم.