چند گزارش ازجمله اسناد رسانه‌ای و شرح‌های منتشرشده در پرونده‌های مالی مربوط به خاشقچی، اشاره کرده‌اند که اپستین در این دوران پشتیبانی مالی-لجستیکی ارائه می‌داد؛ نقشی که شامل مدیریت نقل‌وانتقال‌های مالی و پوششی بود که به جریان ارسال سلاح کمک می‌کرد. هیچ سند رسمی اپستین را به‌عنوان «عامل» در ایران-کنترا معرفی نمی‌کند، اما حضور او در شرکت‌های مالی مرتبط با خاشقچی و هم‌زمانی فعالیت‌هایشان، او را در حاشیه یکی از مهم‌ترین پرونده‌های ایران در دهه هشتاد قرار می‌دهد.

مشارکت در تلاش برای فشار بر ایران

سومین نقطه‌ای که اپستین را به ایران مرتبط می‌کند، دهه‌ها بعد و در فضای ژئوپولیتیکی کاملاً متفاوت شکل می‌گیرد. مجموعه‌ای از ایمیل‌های فاش‌شده میان اپستین و «ایهود باراک» نخست‌وزیر پیشین اسرائیل که توسط گروه‌های افشاگر بین‌المللی منتشر شد، نشان می‌دهد که اپستین در سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ در تلاش برای هماهنگ‌سازی فشارهای آمریکا و اسرائیل علیه ایران نقش‌آفرینی کرده است.

در این مکاتبات، اپستین ابراز نگرانی می‌کند که دولت اوباما در «مهار تهران» ناکام است و باراک را تشویق می‌کند که از طریق کانال‌های واشنگتن و مسکو، سیاستی سخت‌گیرانه‌تر علیه ایران پیش ببرد. در برخی پیام‌ها، حتی بحث حمله هوایی آمریکا به ایران برای جلوگیری از پیشرفت برنامه هسته‌ای مطرح شده است. نقش اپستین در این شبکه، یک «تسهیل‌گر سیاسی» بود که ارتباطات دیپلماتیک را پیوند می‌زد و می‌کوشید مسیر نفوذ ایران در منطقه محدود شود.

ایران نه یک حاشیه، بلکه مرکز کنجکاوی فکری و امنیتی اپستین بود

آنچه بین او و باراک رخ داد و همچنین انتشار هزاران ایمیل و سند نشان می‌دهد که ایران برای جفری اپستین صرفاً یک «موضوع خبری» نبود؛ ایران یکی از موضوعاتی بود که او در گفتگوهای مختلفی به عنوان اهرمی برای فهم قدرت جهانی به آن پرداخته است.

کمیته نظارت مجلس آمریکا اسنادی را منتشر کرده است که نشان می‌دهند اپستین ایران را به‌عنوان یک «گره ژئوپولیتیکی» می‌دید؛ چیزی که از آن می‌توانست برای تحلیل، پیش‌بینی و یا حتی اعمال نفوذ استفاده کند. او بارها مقالات مربوط به ایران را برای افرادی چون «لری سامرز»وزیر پیشین خزانه‌داری و « سلطان بن سلیم» تاجری در امارات یا «علیرضا اتحادیه» یک تاجر ایرانی، می‌فرستاد، از انتخابات ایران گرفته تا تحولات هسته‌ای.

گفت‌وگوی او با «نوآم چامسکی» فیلسوف سیاسی درباره ویزا و تبعیض علیه مسافران ایران، یا خشمش از تمایل «دانلد ترامپ» رییس‌جمهور آمریکا، برای انجام توافق جدید با تهران، نشان می‌دهد ایران برای او صرفاً موضوعی برای فرستادن مقاله نبود، بلکه معیاری برای سنجش عقلانیت تصمیم‌گیران آمریکایی بود. حتی در اختلاف با اتحادیه، بحث بر سر این بود که چه کسی درباره ایران تحلیل «ارزشمندتر» دارد و چه کسی باید بابت این تحلیل پول بگیرد.

به‌این‌ترتیب رابطه اپستین با ایران نه یک ارتباط پنهان، نه مالی و نه امنیتی مستقیم است؛ بلکه نشان‌دهنده جایگاهی است که ایران در ذهنیت نخبگان مالی-سیاسی اطراف اپستین داشته: نقطه‌ای که آینده منطقه و توازن قدرت را تعیین می‌کند. او از ایران به عنوان شاخصی که با نگاه به آن، می‌توانست بسنجد چه کسی می‌فهمد، چه کسی بازی را می‌برد، و چه کسی از گردونه سیاست جهانی عقب مانده نگاه می‌کرده است.