قانون فیزیک حاکم بر منظومه شمسی و کره زمین چند میلیارد سال طول کشید که تا عناصر ساده و عناصر ترکیبی مختلف را بر روی زمین بوجود آورد و رشد و تکامل ژنتیک تاریخی بدهد، سپس صدها میلیون سال دیگر طول کشید که تا از تکامل عناصر ترکیبی نیز آب، هوا، گیاهان و جانوران دریایی و خشکی همراه با رشد و تکامل ژنتیکی منحصر به فرد خود بوجود آیند.

نقش حواس پنجگانه، عقل و احساس در مسیر تکامل:

گیاهان عناصر ترکیبی هستند و می توانند نوع رابطه خود را با عناصر ترکیبی محیط زیست هماهنگ کنند. اما جانوران، بخصوص انسانها به غیر از عناصر ترکیبی مواد غذایی، آب و هوا از طریق حواس پنجگانه هم با محیط زیست ارتباط بر قرار می کنند.

حواس پنجگانه از طرفی در ارتباط با ذهن، روح و ارگانیسم ما و از آنها تاثیر می گیرند و از طرفی دیگر در ارتباط با واقعیات محیط زیست و اجتماع هستند و از آنها هم تاثیر می گیرند. به میزان توانایی های خود نیز روی آنها هم تاثیر می گذارند که بحث پیچیده تر از ترکیبات شیمیایی دارد و وارد بحث آن نمی شوم.

عناصر، نور، رنگها و موجودات گیاهی و جانوری، بخصوص انسان دارای خواص و خصوصیات هستند که به صورت خوب، بد، زشت، زیبا، بودار، بی بو، خوش بو، بدبو، تلخ، شیرین، رنگ و وارنگ، نرم، سخت، بی خطر، پر خطر، با حرکت، بی حرکت، ظریف، خشن و غیره جلوه می کنند. همگی آنها در درجات مختلف بر حواس پنجگانه ما تاثیرات عقلی و احساسی می گذارند.

در ابتدا به ساکن حواس پنجگانه ( حس بویایی، چشایی، بینایی، شنوایی و لامسه) با آزمایش و خطا همه آنها را بنابر تشخیص درست و یا غلط خود ورانداز و امتحان می کنند. از دل این نوع برخوردهای ما با آنها شناختها و تجارب عقلی و احساسی درست یا غلط به دست می آیند. آنها در مغز تجزیه تحلیل و مدل سازی شده و تاثیرات خودشان را بر روی مغز، ذهن، روح و جسم ما می گذارند. متقابلا مغز، ذهن، روح و جسم ما بررسی می کنند که با این واقعیات بیرونی مختلف اثر گذار چه برخورد عقلی و احساسی باید کرد. آیا باید از بعضی از اتفاقات، چیزها، گیاهان، حیوانات، بوها، رنگها و مواد شیمیایی فاصله گرفت؟ آیا باید به بعضی دیگر نزدیک و از آنها استفاده درست و بجا کرد ؟ در نهایت فرمانی برای حواس پنجگانه صادر می کنند برای برخورد با آنها ، برای مثال حواس پنجگانه بچه خردسال با آزمایش و خطا محیط اطراف خود را لمس می کند و می آزماید که ممکن است آنها برایش خطرناک باشند و باید مواظب بچه بود. همین برخورد آزمایش و خطای پر از ریسک بچه را انسانهای اولیه و امروزی با واقعیات مختلف اجتماعی و محیط زیست داشته و دارند. این آزمایش و خطا ها منشأ عقلی و احساسی دارند.

تفکیک بده و بستانهای انسانها با اجتماع و طبیعت:

بخش‌هایی از این بده و بستان انسان با اجتماع و محیط زیست ، مثل بوی خوب و بد، رنگهای مختلف، رقص، آواز، خنده، گریه، درد دل و غیره بیشتر با احساس سر و کار دارند. احساس بیشترین تاثیر پذیری و تاثیرگذاری خوب و بد را با آنها دارد. از طریق احساس نیز تاثیرات خوب و بدی هم روی عقل دارند و عقل تا همان حد برخورد می کند.

بعضی مواقع برداشت احساسی ما از آن چیزهایی که لطیف و ظريف بروز می کنند درست نیست و برخوردهای ما با آنها نا درست است. یا ممکن است که آن چیزها تا زمانی ظریف و لطیف بوده باشند، ولی به مرور رشد کرده و در خفا واقعیت دیگری پیدا بکنند و در مرحله ای نه فقط دیگر ظریف نیستند، بلکه خیلی هم خطرناک جلوه می کنند و ضربه به احساس و عقل ما می زنند، مثلا ناز کشیدن بچه توسط والدین لطیف و احساسی است. اما اگر از یک حدی فراتر رود در دراز مدت برای آن بچه ضرر دارد و بچه را لوس و نُنُر بار می آورد. اگر به خواسته های بی جای او پدر و مادر جواب بدهند بیشتر لوس می شود. اگر جواب ندهند بلایی سر خود و یا خانواده می آورد. چرا؟، چون نرم و لطیف برخورد کردن با بچه حدی دارد. با ناز کشیدن بیش از حد احساس یک طرفه زیادی رشد می کند. اما عقل بچه با زیادی ناز کشیدن نه فقط رشد نمی کند، بلکه ضعیف تر و زیر سلطه احساس بچه لوس می رود. عقل بچه هم باید همراه با احساس او رشد کند. با رشد درست آنها در رابطه با هم واقعیت درونی بچه، یعنی ذهن، روح و جسم او توسط عقل و احساس درست تنظیم می شوند و واقعیت بیرونی، یعنی اجتماع و محیط زیست بچه هم توسط عقل و احساس درست تنظیم می شوند و بچه با واقعیات درونی خود و بیرونی اجتماع و محیط زیست برخورد عقلی و احساسی درست تری دارد.