✏️ ترامپ احتیاج دارد نشان دهد ایران «ضعیف شده و مجبور به مذاکره با اوست»؛ چون شعار او «قدرت آمریکا و تحقیر دشمنان» است. هرگونه تصویر از ایران سرسخت به ضرر ترامپ است. بنابراین ترامپ یک روایت می‌سازد: ایران شکست خورده و محتاج توافق با ترامپ است.

✏️ در تهران، نظام نیاز دارد از مذاکره یک «پیروزی راهبردی» بسازد. چون بعد از ماه‌ها حمله و ضدحمله و تهدید، عقب‌نشینی بدون روایت توجیه‌گر باعث ریزش داخلی می‌شود. پس تهران می‌سازد: ما شکست‌ناپذیریم؛ برنامه هسته‌ای نابود نشد؛ حالا دشمن مجبور است با ما مذاکره کند.

✏️ این دو روایت، دو قطب یک میز مذاکره‌اند. در روابط بین‌الملل این روند را پنجره میانجی‌گری می‌نامند: زمانی که هزینه ادامه درگیری برای طرفی که هزینه بیشتری متحمل می‌شود از منفعت آن بالاتر می‌رود، اما هیچ‌یک از طرف‌ها نمی‌خواهد این تغییر موقعیت را علنی و آشکار اعلام کند.

✏️ روایت پایه‌ای که عراقچی می‌سازد در هفته‌های آینده تبدیل می‌شود به این جملات: ما پیروز میدان‌های نظامی بودیم. آمریکا ناچار شد به ما پیام بدهد. مذاکره انتخاب ما نیست؛ واقعیتی است که به طرف مقابل تحمیل شده. این روایت‌سازی ضروری است تا از حملات پایداری‌چی‌ها جلوگیری کند، زمینه‌سازی کند برای گفتگوهای عمانی، قطری یا سوییسی، در افکار عمومی نشان دهد مذاکره ضعف نیست و هزینه عقب‌نشینی واقعی را کاهش دهد. این همان کاری است که همه حکومت‌ها هنگام ناچاری انجام می‌دهند: شرایط واقعی را پنهان می‌کنند و یک روایت پیروزی‌گونه جایگزین می‌کنند.

✏️ جنگ واقعی روی زمین تمام نشده، اما جنگ روایت‌ها از همین حالا شروع شده است. ترامپ می‌گوید: «تهران خواهان مذاکره با من است.» عراقچی می‌گوید: «واشنگتن شکست خورد و مجبور شد به ما پیام مذاکره بدهد.»

✏️ و در زیر پوست این دو روایت، واقعیت این است که حملات اخیر برای هیچ‌کس پیروزی نیاورد؛ برنامه هسته‌ای ایران آسیب دیده اما نابود نشده؛ آمریکا فهمیده آسیب‌زدن محدود فایده استراتژیک ندارد؛ و ایران فهمیده ظرفیت ادامه این شکل از رویارویی را ندارد.