خبر درگذشت استاد بهرام بیضایی، از عاشقان فرهنگ و احیاگران اسطورههای ایرانی، اندوهی سنگین بر دلها نشاند. استاد بیضایی کارگردان، نویسنده و از زمره نگهبانانِ فرهیخته ادب و فرهنگ این مرز و بوم بود و آثار ماندنی برای ما بهجا گذاشت و پرده از بسیاری از رازهای کهن ایران برداشت.
با احترام و ستایش فراوان برای آنچه او برای فرهنگ و ادبیات ایران به بار آورد، به خانواده محترم او، همکاران و همه دوستدارانش تسلیت میگویم.
او که آنچنان که بایسته و شایسته بود در وطن خود از سوی حمکرانان قدر ندید، اما قدر همچون اویی را مردمان و دوستداران فرهنگ دیرینه و غنی ایران میدانند.
جهان یادگار است و ما رفتنی
به گیتی نماند بجز گفتنی
به نام نکو گر بمیرم رواست
مرا نام باید که تن مرگ راست
مصطفی تاج زاده ۷دی ماه
زندان اوین
:::
گوهری در خاک
احمد زیدآبادی
انسانی که در زادروزش رخت از جهان بربندد، پیامش این است که با مرگ تمام نشده بلکه تولدی تازه یافته است.
زندهیاد بهرام بیضایی برای همیشه در دل و جان این سرزمین و مردمش زنده خواهد بود، زیرا از دل و جان به این سرزمین و مردمش عشق ورزید و خدمت کرد.
نثر نغز و زیبا و استوار و شیوای او در ادب فارسی، به راستی که بیهمتا بود. خداوند او را پاداش نیکو دهد و در جوار رحمت خود آرامش و آسایش ابدی بخشد و به خانواده و دوستان و عموم دوستدارانش تسلا دهد.
مرگ مردی چون او دل هر آشنایی را عمیقاً سوگوار میکند، حتی اگر عمر طبیعی خود را پشت سر گذاشته باشد.
قدر او را گوهرشناسان میشناسند. از سفلهگان و سفلهپروران چنین انتظاری نمیرود!
جنگ فرسایشی آمریکا با جمهوری اسلامی؛ پیروزی بی شلیک
