شما هم بپذیرید آقای دایی که تماشاگر همین است؛ گل بزنی تشویق می شوی - گل بخوری ...، ایلنا

رگهای گردن علی دایی چنان بر آمده بود که هر لحظه امکان پارگی آن می رفت .او از شدت عصبانیت آنچنان مشت های خود را گره کرده بود که انگار می خواست با تمام زور و توانی که دارد با مشت های گره کرده به دیوار بکوبد. خودش را آماده هر گونه سوال و حتی اعتراضی کرده بود و در حالی که عربستانی ها در ورزشگاه آزادی جشن و پایکوبی براه انداخته بودند و مربی تازه کار آنها سر از پا نمی شناخت علی دایی شرمنده و خجل و البته در اوج ناراحتی وارد سالن کنفرانس ورزشگاه آزادی شد.

اولین سوال همانی بود که او در ورزشگاه با گوش های خود از تماشاگران شنیده بود: شما استعفا بدهید یا خداحافظی کنید که دایی با همان حالت بر افروختگی پاسخ داد:

منتظر چنین روزی بودید و شما نمی توانید در این خصوص تعیین کننده باشید و ایراد کار مرا بگیرید. خداحافظی من را نه خودم تعیین می کنم نه شما بلکه مسئولان بالاتر هستند که در این مورد تصمیم گیری می کنند و هر موقع لازم بدانند اعلام می کنند.

پاسخ دایی با غرولند برخی از خبرنگاران همراه بود اما آقای دایی چی شد که شما باختید!؟

مثل همه بازیهای گذشته او از بازیکنانش و تلاشی که کردند تشکر می کند و از آنها راضی است: من به این بازیکنان افتخار می کنم. آنها روی دو غافلگیری گل خوردند وگرنه پیروز میدان بودند. فوتبال همین است و نمی شود همیشه برنده بود. باخت تیم ملی را به گردن می گیرم. تیم من امروز باخت با اینکه بازیکنانم بسیار زحمت کشیدند.البته من منکر اشتباهات نمی شوم اما این اشتبهات هم جزئی از قوانین نانوشته فوتبال است . امروز تیم ملی با مربیگری من باخت اما خیلی خوب بازی کرد. متاسفانه من نمی توانستم لخت شوم و خودم وارد زمین شوم. بازیکنان من موقعیت های زیادی را از دست دادند اما از همه آنها ممنونم. اگر باختیم من باختم نه بازیکنان و تیم ملی.

با این وجود دایی این بار غرورش را زیر پا گذاشت و از همه عذر خواهی کرد: در روزی که همه دوست داشتند تیم ملی پیروز شود، باختیم. اما شما به من یک تیم را معرفی کنید که همیشه برنده بوده است. می دانم سخت است اما این شکست ها جزیی از فوتبال به حساب می آید. من و بازیکنانم بیشتر از همه از بابت این شکست ناراحتیم اما باید تلاش کنیم تا جبران کنیم اگر چه کار بسیار دشواری پیش رو داریم.

اما آیا می توان به آینده امیدوار بود، دایی اضافه کرد: فوتبال برد و باخت دارد. البته شانس صعود ما به جام جهانی خیلی کم شده است اما هنوز شانس داریم. با یک باخت همه چیز تمام نشده. باید در سه بازی آینده نتیجه دلخواه را کسب کنیم تا بتوانیم این کار سخت را ممکن کنیم. همانگونه که عربستان در بدترین زمان ممکن از ما امتیاز گرفت ما هم می توانیم از حریفان آینده خود امتیازات خوبی بگیریم.

چرا تیم ملی نتوانست از گل زده اش به خوبی محافظت کند و آیا اصولا تیم ایران برای چنین مواقعی برنامه دارد، دایی برای این مورد هم جواب دارد: متاسفانه بزرگترهای تیم باید پس از آنکه ما گل برتری را به ثمر رساندیم بازی را حفظ می کردند اما این اتفاق نیفتاد و ما گل اول را به شکل بدی خوردیم و گل دوم هم از روی یک ضربه ایستگاهی به ثمر رسید که نمی توان کسی را مقصر دانست. ضمن اینکه ما برای بازیکن هدف عربستان یارگیر گذاشته بودیم که متاسفانه این بازیکن به راحتی گل زد. من بازیکن یارگیر را مقصر نمی دانم ولی معتقدم که می توانست وظیفه اش را به خوبی انجام دهد که نشد و ما گل بدی خوردیم.

اما چرا تیم ملی در برابر صد هزار تماشاگر با یک مهاجم بازی می کرد و این به معنای بازی تدافعی و احتیاط آمیز در خانه نیست؟! دایی آنرا رد کرد و افزود: ما با تک مهاجم بازی نکردیم و شجاعی و رضایی از اول مهاجمان ما بودند. در نیمه دوم هاشمیان به جای رضایی بازی کرد. و اگر به جریان بازی نگاه کنید خواهید دید که ما بسیار تهاجمی تر از حریف بودیم.

تعویض های مربی عربستان جریان بازی را تغییر داد چرا علی دایی نتوانست با یک بازخوانی به موقع این تاکتیک حریف را خنثی کند. دایی اما می گوید: همه پیش بینی ها را انجام داده بودیم اما متاسفانه در بازی اتفاقی که نباید بیفتد افتاد. ما همه اینها را به بازیکنان گفته بودیم اما بازیکنانمان نتوانستند این مسائل را در زمین پیاده کنند.

سوالات پایانی بیشتر به حاشیه ها و احساسات تعلق داشت. اینکه جواب مردم را چگونه خواید داد، چرا کریمی را دعوت نکردید ، و سوالاتی از این قبیل اما یک جای صحبت های دایی جالب بودکه گفت: پس از این باخت می توانید هر طور که دوست دارید نظر بدهید اگر می بردیم قطعا چنین سوال هایی از من نمی شد. شما نگاه کنید بعد از گل ایران چگونه مرا تشویق کردند ولی بعد از دریافت گل چگونه علیه من شعار دادند. شما باید آستانه تحمل تان را بالا ببرید.
دایی البته عادت کرده همواره از موضع بالا حرف بزند اما اینبار در بد مخصه ایی گرفتار شده است. حالا با زمانی که بازیکن بود زمین تا آسمان تفاوت کرده چرا که اگر در آن موقع گل نمی زد به تاکتیک تیم و مربی اشاره می کرد و مسولیت مستقیمی نداشت و با یک گلی که می زد جواب خوبی به منتقدانش می داد اما حالا او مسولیت اول و آخر را دارد و نمی تواند فرافکنی کند. دایی باید قبول کند که تیم ملی تحت مربیگری او تا به امروز نه بازیهای خوبی انجام داده و نه نتایج خوبی گرفته که قابل توجیه باشد. یکی از بزرگترین اشکالات حال حاضر تیم ملی نداشتن یک ترکیب ثابت مثل دوران برانکو است و دیگری نداشتن یک استراتژی مناسب برای زمانهای مختلف بازی تا مثلا اگر تیم گل زد چگونه از آن گل حفاظت کند و یا اگر گل خورد چه برنامه ایی را پیاده کند.

نمونه آشکار آن هم بازی دیروز با عربستان بود که تیم حریف با دو تعویض همزمان از شکست در برابر ایران پیروزی ساخت حال آنکه ایران نتوانست 15 دقیقه پایانی بازی را به نحوی کنترل کند که از تک گل خود حفاظت کند.
قبول داریم که فوتبال همین است و بعد از گل شجاعی مربی تشویق می شود و به فاصله چند دقیقه زیر شدیدترین انتقادها قرار می گیرد اما دایی باید بپذیرد که هنوز هم نتوانسته تیم ملی را در یک قالب مشخص قرار دهد تا بازیکنان وظایف خود را تعریف شده بدانند و هر روز شاهد این همه تغییر و جابجایی نباشیم.

دایی حتما فراموش نکرده که در زمان برانکو تیم ملی حدود 4 سال با یک ترکیب و تاکتیک مشخص به میدان می رفت و نتیجه هم می گرفت اما در تیم دایی که تا کنون بیش از 10 بازی رسمی و به همین تعداد بازی غیر رسمی برگزار کرده ندیده ایم که در دو بازی با یک ترکیب مشابه به میدان برود تا اشجاری امروز اینگونه سردرگم از یک توپ ساده عبور نکند و حسین کعبی با آن همه تجربه به راحتی فضا را برای گل زنی عربستانی ها باز نگه ندارد.
تیم ملی هنوز هم باید دنبال ایجاد شانس برای صعود به جام جهانی باشد اما اگر کار بر همین منوال و تغییرات پی در پی باشد ره به جایی نخواهیم برد حتی در خوشبینانه ترین حالت!

* سید رضا فیض آبادی