رطب و یابس بافتن های جناب عبدالکریم سروش را با عنوانِ «خدا به هر دردی نمی خورد» نه یک بار بلکه دو بار خواندم تا خدای ناکرده، چیزی را برای فهم از قلم نینداخته باشم.

یک ساعت خشک و تر به هم بافتن ایشان برای گرفتن این نتیجه که:
خدا، آن خدایی نیست که شما عوام تا امروز به آن معتقد بودید. خدا آن خدایی ست که قرن ها به حاشیه رانده شده، و اکنون با بروز مصیبت، «شزم»وار از حاشیه به متن می پرد و «آن‌گاه ما با خداوند بطور کامل رابطه‌ی دیگری پیدا خواهیم کرد و متون دینی را هم به طور دیگری خواهیم فهمید».

به بیان دیگر، ای مسلمان عامی! به حرف من گوش بده که از یک چاه به چاه دیگری در افتی و ان شاءالله تعالی، به رستگاری و سعادت دست پیدا کنی!

البته سخنان جناب عبدالکریم، برای جنباندن عوام و حرکت دادن شان از چاله ی دینِ لیسندگان حرم و شاش شتر نوشان معتقد به آیت الله تبریزیان ها و دکتر روازاده ها مفید و یک قدم به جلوست، ولی افسوس که هدف این جناب نیز مانند آن جنابانی که در کسوت روحانی، نوع بشر را به دره ی جهل و خرافات رهنمون شدند عاقبت خوشی در پی ندارد و مقصد همان دره ی خیالات و موهومات و خرافات و لاطائلات است.

تک تک جملات جناب «دکتر» قابل بررسی و پاسخ دادن است اما پاسخ دادن به مشتی لفاظی تو خالی، افتادن در دامی ست که دین گستران قدیم و جدید همواره بر سر راه متفکران گسترده اند و چنین مباد.

فقط یک جمله ی روشن از میان جملات ناروشن جناب عبدالکریم را در اینجا برجسته می کنم و به آن پاسخ می دهم.
خبرنگار از او می پرسد:
آیا هنوز هم هر بلایی کز «تو» آید رحمتی است؟