کِه می‌پُرسد نشان از نانِ ارزان؟
بگفتم پاسخم در سرخِ آبان
ندارم شُهرت از شِکوه شنیدن
و یا از رنجِ محرومان چشیدن
مگو با من سخن از حقِ مَردُم
که آنها ساقِ جو، من تاجِ گندم
چرا ملت بقایِ من نتابد؟
به قصدِعزلِ من هر دم شتابد؟
از این خشمِ عیان پُشتم نلرزد
که خونِ مردمان یک جو نیارزد
در اصلاحِ سُنن سودی نبینم
همان رسمِ سَلَف بر می‌گزینم
به گِردِ بیتِ من سدی ز پولاد
نمی‌ترسم من از آثارِ بیداد
لهیبِ خشم من گر سر برآرد
ز هر جایِ زمین آتش ببارد
مجو در خوی من رنگِ مروت
که بستم با جفا عهدِ اخوت
بسازم روز و شب از خود روایت
چو آن روزِ جزا باشد حکایت
