بازیکنان تیم فوتبال رژیم کاملا بی روحیه بودند و اشتباهات آنها و البته مربی بی ادب و حقیر تیم حیرت انگیز بود. رژیم اسلامی نتوانست از این بازی برای خرد کردن روحیه‌ی معترضان یا به حاشیه بردن اخبار جنایات رژیم بهره برداری کند چون نخواندن سرود جمهوری اسلامی و چهره‌های تخت بازیکنان در کنار شکست مفتضحانه در برابر تیم رقیب شکست سیاسی مفتضحانه‌ای برای رژیم رقم زد.

سرود نخواندن تیم جمهوری اسلامی (همه با هم) گرچه ممکن است اندکی از تنفر نسبت به حرکات مشمئز کننده‌ی آنها در خم شدن در برابر «قصاب ۶۷» و شادی کردن در عکس‌ها بکاهد اما نابهنگامی این بازی‌ها با شرایط غم آلود کشور را نمی‌توان از یاد برد. در زمان پخش سرود رژیم اسلامی بخشی از ایرانیان نشستند و به آن بی توجهی کردند که این هم در مسابقات بین المللی کم سابقه است. البته وقت ناشناسی آن دسته از بازیکنانی که دل در گرو نظام ندارند با نخواندن سرود جبران نمی‌شود. حتی ایرانیان خارج کشور که با هم مسابقات را می‌دیدند بعد از هر گل انگلستان هورا کشیدند و بعد از مسابقه پرچم رژیم را به آتش کشیدند.

اما از احساس دوگانه‌ی بخشی از مردم نمی‌توان غفلت کرد: عشق به فوتبال در برابر عشق به خدای رنگین کمان کیان، و شادی و ناراحتی از گل خوردن تیم فوتبال برای کسانی که هنوز این شکاف دولت-ملت دار درک نکرده‌اند. این احساس نتیجه‌ی شکافی است که اسلامگرایی و ایدئولوژی میان یک ملت و دولت آن ایجاد کرده است. این شکاف بدون حذف نظام ممکن نیست.

این بازی همچنین نشان داد که رمز عدم موفقیت ایران در بسیاری از صحنه‌های بین المللی نه صرفا قدرت دیگر کشورها بلکه سیاست‌های حکومت مافیایی و فاشیستی جمهوری اسلامی است. عامل موثری که ایران را از موفقیت و پیروزی در ۴۴ سال گذشته باز داشته سیاست‌های فرقه گرایانه و محفلی و تبعیض آمیز حکومت بوده است.