یدالله کریمی پور - شگفت است که در سخنان، موضعگیری ها و گپ وگفت شش نامزد کمتر اشاره ای به مسائل حساس و بلکه حیاتی ایران به میان می آید. شگفت تر آن که پرسشگران منتخب رسانه ها نیز به ندرت ممکن است از مسائل استراتژیک (مسایل حیاتی) ملی بپرسند؛ یا دستکم اجازه طرح پرسش در این موارد را به خود بدهند. هر چند بس بعید است که چنان چه پرسش های این چنینی طرح شود، نامزدان از عهده پاسخ دادن دقیق آن بر آیند. می گویید کدام پرسش ها؟! در قالبی دیمی، بی نظم و چند دقیقه ای به چند مورد نمونه اشاره می کنم. شاید مشت نمونه خروار باشد:

۱- نیروی هوایی ایران نسبت به همسایگانی مانند ترکیه، عربستان، امارات، پاکستان و... در چه موقعیت و مرتبه ای است؟

۲- ناوگان حمل و نقل هوایی ایران نسبت به همسایگان در چه وضعیتی است؟!

۳- تکلیف حقابه هزاران ساله رودهای وارده به ایران، مانند هیرمند(بزرگترین رود فلات مرکزی)، هریرود(تجن) و ارس به کجا رسیده است؟!

۴- برای نوسازی همه جانبه ایران، طی دو دوره 5 ساله، حدود 3 تا 5 تریلیون دلار، سرمایه‌گذاری گریزناپذیر است، چه باید کرد؟

۵- از دیدگاه شاخص های انسجام و همگرایی اجتماعی، ایران در چه موقعیتی است؟!

۶- موقعیت قدرت اخلاقی ایرانیان، یعنی میزان دلبستگی و وفاق آحاد مردم به رهبران در چه شرایطی است؟ به سخن دیگر همراهی و همکاری و پیوند مردم به حکومت، چگونه است؟

۷- کدام آرمان ملی است که ملت ترکیبی (زبانی-مذهبی و...) ایران را حول محوری واحد گرد آورد؟! این محور یا محورها از کجا آموزش داده می شود؟

۸- متحدین استراتژیک ایران در مقیاس G7 و G20, که مدیریت جهان بیشتر از آنجا نشات می گیرد، کدامند؟

۹- ایران عضو کدام اتحادیه فراگیر منطقه ای است؟

بی گمان شمار این چالش ها به دهها خواهد رسید. از فرسودگی سازه های آب و فاضلاب، فرونشست زمین و تهدید میراث های فرهنگی، تا کهنگی و غیر رقابتی بودن سیستم صنعتی و ناکارآمدی سیستم گردشگری. ولی جای شگفتی است که رسانه ملی و نامزدان ریاست جمهوری، کمتر گرایشی بر تمرکز بر آن ها را داشته و بیشتر بر مسائل شاخه ای و برگی و پوپولیستی متمرکزند.