ویژه خبرنامه گویا
در بین تجار و کسبه، رسم و آدابی وجود دارد که در پایان هر سال به محاسبه سود و زیان کسب و کار خود می‌نشینند؛ رسمی که کاش همگانی می‌شد، نه تنها برای محاسبه سود و زیان مالی بلکه برای سنجش اعمال و کردارهر دوره از طول عمر خود که همچون رد پا ازما باقی می‌ماند.
۴۶ سال از عمرنظام ولایی میگدرد، و تو باور نمی‌کنی که ایام چه زود گدشت. گویی همین دیروز بود که با اولین نشانه‌های میل حکومت بی سئوال عالمان دین فروش، در خود شکستیم ودر صدد چاره برآمدیم. اما در اولین گام برای رهایی از شری که خود ساخته بودیم با این پرسش تاریخی سینه به سینه شدیم که " حالاچه باید کرد؟ " و ماجرا از همین جا آغاز شد.
امروز کمتر کسی ازماایرانیان را می‌توان یافت که نقش خویش را بعنوان جزیی از احاد ملت این سرزمین، درتداوم و دوام و بقای رژیم ولایی، که عنقریب عمر ان به ۴۷ سال می‌رسد، به گردن بگیرد، بلکه بر عکس با تبری جستن از نقش خود، ظهور و طول عمر این رژیم دین فروش را تا به امروز، مشیت الهی وتقدیر از پیش نوشته‌ای می‌دانند که ملت لاجرم جام شوکرانش را سرمی کشد، اما گروهی هم هستند که راز تسلط روحانیت و ایضا دوام و بقای ان را بر این اب و خاک، از آغاز، حاصل دسیسه و توطئه بیگانگان می‌دانند و در تائید و صحت این ادعا با نیم نگاهی به تاریخ پر فراز و نشیب این سرزمین اهورایی میگویند "این سرزمین بدهکار یک حکومت به روحانیت بود که ادای دین شد".
اما در واکاوی ۴۶ سال سخت جانی جمهوری اسلامی، تحلیلگران و آگاهان علم سیاست، به عوامل بنیادی دیگری تاکید دارند عواملی مثل " مشروعیت‌سازی ایدئولوژیک و استفاده ابزاری از دین "، " سرکوب و قلع و قم کردن اعتراضات و پاسخگو نبودن حاکمیت"، " عدم اتحاد مخالفان نظام خاصه اپوزیسیون خارج از کشور و نبود تشکیلات انقلابی سازمان‌یافته"، که از جمله مهمترین علل دوام و بقای نظام حاکم بر کشورمان دانسته‌اند بعبارتی درد را یافته اما دریغ از نسخه علاج که به باور این قلم علاج این درد، تنها در گرو قیام بر ضد نظم مستقر از سوی ملتی است که تنها زنان شجاعش با شعار «زن، زندگی، آزادی»، خیزش انقلابی خود را آغاز کردند.
چه باید کرد؟
فرزانه‌ای می‌گفت ما همواره ستایشگر هر آنچه خود نداریم هستیم؛ تا نگوئید به کدام نشانه، نگاه کنید به پیام‌ها‌ی تبریک و نوشته‌های تحسین آمیزما ایرانیان از مبارزه مردم سوریه بر علیه ظلم و رسیدن به آزادی، که در فضای مجازی و رسانه‌های ازاد دیده و منتشر می‌شود و تاثیر همین همدلی و شادمانی با مردم سوریه است که علی خامنه ایی به مصداق ان ضرب المثل معروف "چوب را که برداری گربه دزده فرار میکند" فرمان سکوت رسانه‌ها و دولتمردان را در باره علل شکست خود را در حفط رژیم دیکتاتوری سوریه را صادر میکند.
به گواهی تاریخ، جستن از مهلکه‌های خطر سازاز گذشته‌های دور در پیشینه زمامداران سرمست از باده قدرت وجود داشته وهمواره جز لاینفک دیپلماسی دیکتاتوران بوده است. آنچنانکه در تاریخ این کهنه دیارهم ثبت است که گاه حاکم و یا ولی امری برای حفظ قدرت با انعقاد قرارداد‌های آنچنانی و یا با بذل و بخشش گوشه‌ای از خاک این گستره تاریخی از مهلکه جان بدر برده وبر دوام و بقای خود افزوده است آنچنانکه امروز در چنین مقطعی از تاریخ کشورمان که جهانی بر علیه جمهوری اسلامی قد علم کرده و گروه‌ها و دسته جات نیابتی رژیم در خارج از مرز‌های کشورتوسط اسرائیل، یکی پس از دیگری قلع و قم شده‌اند، واساس و بنیان رژیم از هر سوی مورد تهدید قرار گرفته است، علی خامنه ایی وسرداران رجرز خوانش، همگی به وحشت افتاده و از سر ترس و استیصال متوسل به هر دریوزگی وکرنش درمقابل جهانیان شده‌اند که در اولین گام برای حفط و بقای خود، تن به مذاکره با اروپائیان میدهند (از ۱۳ ژانویه ۲۰۲۵ برابر با ۲۲ دی‌ماه ۱۴۰۳ در ژنو) آن هم به امید تفرقه افکنی بین دو قاره برای چلوگیری از ایجاد ائتلاف بین آنها در فعال شدن مکانیسم ماشه که آخرین مرحله از صبوری دنیا در برابر آشویگری‌های جمهوری اسلامی است اما در این فرصت تاریخی آنچه غایب است و باید چون خورشیدی از پس ابرها نمایان شود تا مانع از توافق‌های پیدا و پنهان رژیم با بیگانگان شود و ایضا کار ساز رهایی ملتی از بند ظلم و فقر گردد، عنصر همت قیام در ملت تماشاگری است که طی چهل و شش سال تلاش بی ثمر، مخمورظلم شده و تنها به نظاره ایستاده و چشم امید به بیگانگان دارد. اما امروز بر هیچ یک از ما سکوت و نشستن در خانه جایز نیست زیرا دیگر وقت قیام است چون:
بنشستن ما به خانه ننگ است / این قافله تا به حشر لنگ است
بیژن صف سری
*
