با این همه، بالاخره نتایج این مذاکرات به جایی ختم خواهد شد. و گر نه دلیلی برای گفتگو وجود نمی داشت. نشست و برخاست ها هدف مشخصی دارند و آن هم به نتیجه رساندن سیاست های یکی از طرفین می باشد. و البته تردیدی نیست که دولت ترامپ، در همه زمینه ها دست بالا را دارد. هم از موضع اقتصادی، هم سیاسی و هم نظامی. و اتفاقا هم همین ترامپ بوده است که آخوندها را وادار به نشستن پای میز مذاکره کرده است. ترامپ بدون اینکه تمایل به جنگ داشته باشد، با بسیج نیروهای نظامی در جزیره دیه گو گارسیا و اطراف خلیج فارس، چماق ها را بلند کرد تا سیدعلی و دار و دسته را به پای میز مذاکره بکشاند که موفق به انجام این کار هم شد. حالا مستقیم و یا غیر مستقیم تفاوت چندانی ندارد. مهم این است که، کسی که نامه ترامپ را هم تحویل نمی گرفت و او را قاتل "شهید" سلیمانی می دانست، حالا باید به شرایط و خواست های او توجه نشان دهد.

آنچه مشخص است، این است که ترامپ با دست پر به میدان آمده است. تاسیسات هسته ای، موشک های دوربرد، و نیروهای نیابتی رژیم جزو مباحث محوری این مذاکرات می باشند. در حالی که شمشیر دموکلس آمریکا و اسراییل را هم بالای سر خامنه ای و شرکا نگهداشته است. آن هم در شرایطی که رژیم، پایگاه هایی را که با آنها مانور قدرت می داد، از دست داده است: سوریه و اسد، حزب الله و نصرالله، و حماس و هنیه. و به شدت در موضع ضعف قرار دارد. و این را هم آمریکایی ها و هم شرکای منطقه ای آن به خوبی می دانند.

قراردادهایی که ترامپ در سفر اخیرش به کشورهای حاشیه خلیج فارس امضا کرد، و شامل میلیاردها دلار سرمایه گذاری می شود، برای عملی و اجرایی شدن آنها نیاز به امنیت منطق ای می باشد و ترامپ و دار و دسته اش نیز به خوبی این را می دانند. از سوی دیگر، کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز به خوبی نسبت به ضعف خویش در صورت بروز جنگی گسترده در منطقه آگاه هستند. خواست آنان از ترامپ مبنی بر احتراز از جنگ نیز بر این امر مهر تایید می زند. هر چه باشد، در صورت بروز جنگ، پرتاب چند موشک به تاسیسات آنها، می تواند زیر ساخت های اقتصادی آنها را به هم بریزد. فرود چند موشک در شهر دبی، تمامی امنیت اقتصادی و دست آوردها و برنامه ریزی های اقتصادی و صنعتی آنها را ویران می سازد. همینطور زیر ساخت های اقتصادی عربستان سعودی نیز می تواند هدف این تهدیدها قرار گیرد. پی آمد دیگر جنگ از دست رفتن قراردادهای میلیاردی دولت آمریکاست که با این قراردها مایل است زیان بخشی از تعرفه های گمرکی را جبران کند. بنا بر این و به رغم نظرات و بیانات گوناگون پس از هر مذاکره هفته گی، جنگ و درگیری نظامی می تواند آخرین نتیجه این مذاکرات باشد. یعنی درصد موقعیت جنگی در پایان این مذاکرات به ده درصد نیز نخواهد رسید.