شاعر از نگاه علی باباچاهی

ايسنا ـ علی باباچاهی معتقد است، شاعران بايد به صورت مادرزادی شاعر باشند، اما تنها داشتن جنون شاعرانه به مجنونانه‌نويسی ختم نمی‌شود.

اين شاعر در گفت‌وگويی با خبرنگار ادبيات خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، عنوان کرد: گاهی بايد قديمی فکر کرد؛ به اين حرف قديمی‌ها فکر کنيد که می‌گفتند بعضی ذاتا شاعر هستند. من فکر می‌کنم شاعران بايد به صورت مادرزادی شاعر باشند؛ يعنی شاعر بايد وقتی هم که در گهواره جيغ می‌کشد، جيغش با جيغ بچه‌ی معمولی فرق داشته باشد. البته نبايد اين را مطلق انگاشت؛ به نظرم بعضی مواقع با داشتن فقط درصدی از استعداد شاعری هم می‌توان با استمرار در مطالعه و حفظ ظرفيت‌های انسانی، شاعر موفقی شد؛ چون صرف داشتن استعداد و حساسيت هنری، شاعر موفق به بار نمی‌آورد؛ مثلا گاهی اوقات من با آدم‌هايی مواجه می‌شوم که ديوانه‌های زيبايی هستند، اما حتا نمی‌توانند يک خط بنويسند؛ پس تنها داشتن جنون شاعرانه به مجنونانه‌نويسی ختم نمی‌شود.

او در ادامه با اشاره به تأثير شعرهايش بر آثار برخی از شاعران جوان، گفت: از اين بابت که پاره‌ای از دفترهای شعر از لحاظ لحن، شيوه و شگردهای شاعری، شبيه به کارهای من است، خوشحالم. تأثيرپذيری اين شاعران از کارهای من يا رضا براهنی، يک امر عادی و طبيعی است؛ چرا که هر شاعر جوانی اگر اين‌قدر حساسيت نداشته باشد که در مقطعی از زمان تحت تأثير کسی قرار گيرد، آينده‌ی موفقی نخواهد داشت؛ چون فاقد حساسيت است، اما اين شاعران بايد هرچه زودتر خود را از زير بار اين جاذبه و تاثيرپذيری بيرون بياورند. در عين حال بايد گفت «جوجه را آخر پاييز می‌شمارند»؛ يعنی اين‌که زمان در نهايت پاسخ خواهد داد که چه کسی برنده و چه کسی بازنده می‌شود.

باباچاهی افزود: درک تئوريک و مطالعه‌ی نظريه‌های نظريه‌پردازان بزرگ جهان به خودی خود نه تنها عيب نيست، بلکه حسن هم شمرده می‌شود، اما هر شاعری؛ چه جوان و چه پير، نبايد اين نظريه‌ها را دربست بپذيرد؛ يعنی شاعر بايد به يک نگاه انتقادی مجهز باشد که بداند کدام وجه از اين ديدگاه‌ها را می‌توان «اين‌جايی» کرد؛ به عبارت ديگر هم اين مباحث تئوريک و هم هر نوع مطالعه‌ی ديگری در هر زمينه و از هر مکتبی، بايد از صافی بومی‌گری بگذرد؛ يعنی مطالعات شاعر بايد کتمان شده باشد، ردی از آن‌ها در اثر ديده نشود و اين مطالعات جزو زيست هنری و حتا زيست حياتی شاعر شده باشد.