نغمه ثمينی و نگارش نمايشنامه‌ای در ستايش گفتگو، ايسنا

نغمه ثمينی که اين روزها نمايشنامه‌اش با نام «دست‌های دکتر زمل وايس» در حال اجراست،‌گفت:اين نمايشنامه روايت‌گر وضعيت کسی است که حقيقتی را دريافته است اما مردم او را درک نمی‌کنند و اين وضعيت شبيه شرايطی است که در کشور ما هم رايج است.

اين نمايشنامه‌نويس در گفت‌وگويی با خبرنگار بخش تئاتر خبرگزاری دانشجويان ايران(ايسنا)،با بيان اين مطلب ادامه داد: موضوع نمايشنامه «دستهای دکتر زمل وايس» به شدت به‌ روز است، کسی است که در مقام يک روشنفکر حقايقی را دريافته و از عصر خود جلوتر است و اين چنين است که هيچ يک از مردم معمول هم‌عصرش او را درک نمی‌کنند.

ثمينی ادامه داد:اگر دکتر زمل وايس يکی دو سال ديرتر مرده بود، می‌توانست نظريه‌اش را اثبات کند اما يک سال پيش از اثبات نظريه‌اش می‌ميرد، در حالی که به شدت تنهاست.

اين نمايشنامه‌نويس که نمايشنامه «دست‌های دکتر زمل وايس» را اثری خاص در کارنامه کاری‌اش می‌داند،‌ درباره ديگر دلايل خاص بودن اين متن توضيح داد:‌او شخصيتی بسيار جالب و جذاب است به ويژه مستندی که درباره اين شخصيت ساخته شده می‌تواند منبعی درخشان برای خلق درام باشد.

نويسنده نمايشنامه‌های «شکلک»، «خواب در فنجان خالی» و «رازها و دروغ‌ها» که نمايشنامه «دست‌های دکتر زمل وايس» را در قالب مونولوگ نوشته است،‌در اين باره توضيح داد: در آغاز مستندی درباره اين پزشک ديدم و دريافتم چه سوژه زيبايی برای نگارش نمايشنامه است و ديدم بهتر از مونولوگ نمی‌توان به آن پرداخت. به همين دليل از همان آغاز به فکر تک‌گويی افتادم زيرا دکتر زمل وايس آن قدر تنهاست که مونولوگ می‌توانست قالب خوبی برای پرداختن به او باشد.

نغمه ثمينی درباره دشواری‌های نگارش مونولوگ توضيح داد: معتقد نيستم مونولوگ نوشتن سخت است بلکه نوشتن نمايشنامه خوب سخت است، چرا که نيازمند بارها بازنويسی است. از سوی ديگر يافتن ايده‌ای ارزشمند برای نگارش نمايشنامه بسيار دشوار است.

نويسنده «متولد ۱۳۶۱» يادآور شد:مدتی است نوشتن تک‌گويی را آغاز کرده‌ام، ‌تجربه‌ای که هر روز جذاب‌تر می‌شود البته پيش از اين نمايشنامه «متولد ۱۳۶۱» در بردارنده چندين تک گويی بود. در نمايشنامه «دست‌های دکتر زمل وايس» هم با کمرنگ کردن روايت داستانی بيشتر نمايشنامه را در عرض پيش بردم.اين متن هم مانند هر متن ديگری سختی‌های خودش را داشت.

اين استاد دانشگاه که نمايشنامه «اسفل‌السافلين» را می‌نويسد، درباره اين اثر توضيح داد:اين نمايشنامه درباره‌ی مخاطرات نويسنده بودن است و قرار است با کارگردانی محمد يعقوبی اجرا شود.

ثمينی درباره ديگر نمايشنامه‌اش «پرواز شماره ۷۳۴ به زمين نشست» ادامه داد: اين اثر يک تک‌گويی است که با کارگردانی شيوا مسعودی اجرا می‌شود و به هيچ‌وجه نمايشنامه‌ای عروسکی نيست اما فانتزی است. البته معتقدم نمايشنامه عروسکی هم بيش از آنکه متکی بر عروسک باشد، متکی بر فانتزی است.

نويسنده نمايشنامه «پالتوی پشمی قرمز» درباره اين نمايشنامه هم به ايسنا گفت: اين متن بازنويسی بسيار جديدی از نمايشنامه «فراموشی» است که آن قدر تغيير کرد که نامش را هم عوض کرديم.

ثمينی افزود: اين نمايشنامه يک متن موقعيت است و از برخورد دو آدمی حرف می‌زند که هيچ سنخيتی با هم ندارند، اما می‌کوشند با يکديگر گفت‌وگو کنند. موضوع مهم اين نمايشنامه اين است که بتوانيم با وجود تمام اختلاف نظرها با يکديگر گفت‌وگو کنيم، در واقع نمايشنامه‌ای در ستايش گفتگو است.